| Szeregowi | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Podoficerowie |
| ||||||
| Oficerowie |
|
| W artylerii I RP | |
|---|---|
| Szeregowi | |
| Podoficerowie | |
| Chorążowie | |
| Oficerowie |
Generał major
Dziś Generał major jest tematem o wielkim znaczeniu we współczesnym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją, Generał major stał się coraz bardziej istotny w różnych obszarach, od polityki i ekonomii po kulturę i rozrywkę. W tym artykule szczegółowo zbadamy dzisiejsze znaczenie Generał major, a także jego implikacje i reperkusje we współczesnym świecie. Przeanalizujemy, jak Generał major wpłynął na codzienne życie ludzi i jak zmienił sposób, w jaki odnosimy się do otaczającego nas świata. Ponadto przeanalizujemy niektóre z najważniejszych perspektyw i debat wokół Generał major, aby zapewnić szeroki i głęboki wgląd w ten doniosły temat.
Generał major – stopień wojskowy w różnych armiach świata, m.in. w wojsku I Rzeczypospolitej[1], odpowiednik generała brygady lub generała dywizji w Wojsku Polskim.
W I Rzeczypospolitej był generałem „komenderującym” w dywizji. Teoretycznie generałowie majorowie – dwóch dla każdej dywizji – mieli sobie podporządkowaną: jeden piechotę, drugi kawalerię. W czasie reform przeprowadzanych przez Sejm Czteroletni nie przestrzegano tego zwyczaju i mieli oni podporządkowane sobie zarówno pułki piesze jak i kawaleryjskie. Dopiero w 1793 roku powrócono do podporządkowania kawalerii i piechoty osobnym generałom majorom[1].
Stopień generała majora funkcjonował również m.in. w:
- Armii Imperium Rosyjskiego (ros. генера́л-майор),
- Armii Czerwonej (wprowadzony w 1940 roku) i Armii Radzieckiej (ros. генера́л-майор)[2],
- w Wehrmachcie i Luftwaffe (niem. Generalmajor)[3], równorzędny stopniowi kontradmirała (niem. Konteradmiral) w Kriegsmarine.
Zobacz też
- Stopnie wojskowe w Polsce
- Wykaz stopni w niemieckich siłach zbrojnych (Wehrmacht)
- Tabela rang urzędniczych w carskiej Rosji
Przypisy
- ↑ a b Machynia, Rakutis i Srzednicki 1999 ↓, s. 4.
- ↑ Władimir Bieszanow, Pogrom Pancerny 1941. Wyd. Bellona, Warszawa 2009; ISBN 978-83-11-11530-9.
- ↑ Samuel M. Witcham, Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Wyd. Bellona, Warszawa 2009; ISBN 978-83-11-11596-5
Bibliografia
- Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.