Garnizon Baranowicze
W dzisiejszym świecie Garnizon Baranowicze to temat, który zyskał ogromne znaczenie i przykuł uwagę szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu powstania Garnizon Baranowicze był przedmiotem debaty i dyskusji w różnych obszarach, budząc zarówno zainteresowanie, jak i kontrowersje. W miarę upływu czasu znaczenie Garnizon Baranowicze staje się coraz bardziej oczywiste, znacząco wpływając na różne aspekty codziennego życia. W tym artykule dokładnie zbadamy zjawisko Garnizon Baranowicze, analizując jego wiele aspektów i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Garnizon Baranowicze – garnizon wojskowy Rzeczypospolitej, a w okresie zaborów garnizon wojsk rosyjskich.
Garnizon Wojska Polskiego II RP
Prestiż miasta w okresie II Rzeczypospolitej podnosił fakt, że było ono garnizonem wojskowym. W Baranowiczach stacjonowały w nim między innymi:
- Dowództwo 20 Dywizji Piechoty (od 1 VII 1928)
- Dowództwo IX Brygady Jazdy w Baranowiczach (1921-1924)
- Dowództwo 9 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Baranowiczach (1924-1937)
- Dowództwo Nowogródzkiej Brygady Kawalerii (1937-1939)
- 78 Pułk Piechoty[1]
- 26 Pułk Ułanów Wielkopolskich[2]
- 20 Pułk Artylerii Lekkiej
- 9 Dywizjon Artylerii Konnej
- Pułk KOP „Snów”
- 9 szwadron pionierów
- Powiatowa Komenda uzupełnień Baranowicze
- Komenda Rejonu Uzupełnień Baranowicze (1938-1939)
- Rejonowy Inspektor Koni Baranowicze
- Parafia św. Antoniego Padewskiego w Baranowiczach
- Komenda Placu Baranowicze
- Rezerwa podoficerów wałmistrzów przy Szefostwie Fortyfikacji Baranowicze[3]
- Składnica Materiału Intendenckiego Nr 22 w Baranowiczach
- Kierownictwo Rejonu Sanitarnego Baranowicze
- Szpital Rejonowy Baranowicze (do VII 1924) → Szp. Rej. Słonim
- Garnizonowa Izba Chorych Baranowicze (VII 1924 – 1939)
- Wojskowy Sąd Rejonowy Baranowicze
Obsada personalna komendy placu
Obsada personalna Komendy Placu Baranowicze w marcu 1939[4][a]:
- komendant placu – kpt. adm. (piech.) Mieczysław I Wierzbicki
- referent mobilizacyjny i OPL – kpt. adm. Otto Schmidt
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[5].
Przypisy
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 145.
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 243.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 785.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 840.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.