Fujara słowacka

Temat Fujara słowacka wzbudził ostatnio duże zainteresowanie, a jego znaczenie obejmuje wiele aspektów współczesnego życia. Niezależnie od tego, czy jest to kwestia osobista, społeczna, polityczna, ekonomiczna czy technologiczna, Fujara słowacka odgrywa fundamentalną rolę w sposobie, w jaki stawiamy czoła wyzwaniom i odnosimy się do otaczającego nas świata. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze zmienną Fujara słowacka, badając jej wpływ i znaczenie w różnych kontekstach. Od ewolucji na przestrzeni historii, przez konsekwencje dla przyszłości, po wpływ na kulturę popularną i rolę w podejmowaniu decyzji, Fujara słowacka nadal przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów.

Jozef Mikulasek - twórca fujar słowackich
Słowacki muzyk i twórca instrumentów Ľubomír Párička gra na fujarze
Fujara słowacka

Fujara słowacka[a], także fujara pasterska, fujara[b], słowacka fujara pasterska – regionalny instrument słowacki, wywodzący się z kultury pasterskiej.

Opis

Rodzaj fletu o znacznych rozmiarach[1], średnio od 1,5 do 2 metrów (największy znany egzemplarz mierzy 4 metry). Pochodzi z terenów zwanych Podpolaniem, tj. z otoczenia masywu górskiego Polany w środkowej Słowacji, leżącego na wschód od Zwolenia i Bańskiej Bystrzycy. Głównym ośrodkiem produkcji fujar pozostaje dziś rejon miasta Detva.

Fujara pasterska wykonywana jest zazwyczaj z drewna bzu czarnego powlekanego olejem lnianym i składa się z:

  • części zasadniczej (o średnicy do 5 cm), w jej dolnej części znajdują się trzy otwory palcowe;
  • łącznika,
  • części dodatkowej z ustnikiem (o średnicy do 3 cm).

Fujara pasterska nierzadko jest misternie zdobiona, zazwyczaj ornamentem roślinnym.

Gra na instrumencie wymaga przybrania postawy stojącej. Opiera się w głównej mierze na mikrotonach i przegłosach wydobywanych przy pomocy specjalnych technik gry, wśród których najbardziej charakterystyczną jest tzw. rozfuk.

W 2005 roku fujara słowacka została proklamowana arcydziełem ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości, a w 2008 roku wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO[2][3].

Galeria

  • Jano Adamek
    Jano Adamek
  • Fujary Lubomira Paricki
    Fujary Lubomira Paricki
  • Fujary Lubomira Paricki
    Fujary Lubomira Paricki
  • Lubomir Paricka
    Lubomir Paricka
  • Jano Adamek
    Jano Adamek
  • Jano Adamek
    Jano Adamek
  • Lubomir Paricka
    Lubomir Paricka
  • Warsztat Lubomira Paricki
    Warsztat Lubomira Paricki
  • Jozef Mikulasek i Jano Adamek
    Jozef Mikulasek i Jano Adamek

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Polska nazwa stosowana m.in. przez muzycznych profesjonalistów w celu odróżnienia od innych instrumentów o podobnej nazwie.
  2. ↑ W Polsce nazwa używana tylko w jednoznacznych kontekstach.

Przypisy

  1. ↑ Anna Nacher, Marek Styczyński, Ucho jaka. Muzyczne podróże od Katmandu do Santa Fe, Kraków: Bezdroża, 2003, ISBN 83-918869-3-X, OCLC 69513066.
  2. ↑ UNESCO: Masterpieces of the Oral and Intangible Heritage of Humanity. Proclamations 2001, 2003 and 2005. unesco.org, 2006. s. 85. . (ang.).
  3. ↑ UNESCO: The Fujara and its Music. unesco.org. . (ang.).

Linki zewnętrzne