Franz Haniel
W tym artykule dokładnie zbadamy temat Franz Haniel i przeanalizujemy jego różne aspekty z krytycznej i obiektywnej perspektywy. Franz Haniel to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę we współczesnym społeczeństwie i ważne jest, aby dokładnie go zbadać, aby zrozumieć jego wpływ na nasze codzienne życie. W tym artykule zajmiemy się różnymi punktami widzenia i opiniami na temat Franz Haniel, oferując kompleksowy i zrównoważony pogląd, który pozwoli czytelnikowi wyrobić sobie własną opinię na ten temat. Od jego początków po przyszłe implikacje, zagłębimy się we wszystkie niuanse Franz Haniel, aby zapewnić pełny przegląd tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.
_Maschinenindustrie_D%C3%BCsseldorf.jpg) Franz Haniel, obraz Maxa Volkharta | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość |
niemiecka |
Johannes Franciscus „Franz“ Haniel (ur. 20 listopada 1779 w dzielnicy Ruhrort – dzisiaj Duisburg, zm. 24 kwietnia 1868 tamże) – niemiecki przedsiębiorca. Jego imieniem i nazwiskiem nazwano rodzinny biznes – Franz Haniel & Cie.[1]. Syn niemieckiej przedsiębiorczyni – Aletty Haniel.
Życiorys
Franz Haniel[1][2] był najmłodszym synem Aletty i Jacoba Wilhelma Haniela, który to w 1756, przed bramami dzielnicy Ruhrort zbudował tak zwany – niem. Packhaus – budynek mieszkalno-biurowy. Dzisiaj znajduje się tam Muzeum Haniel. Zgodę na zbudowanie tam domu otrzymał od króla Prus – Fryderyka II Wielkiego[1]. W tym budynku, 23 lata później urodził się Franz Haniel.
Haniel miał jedenaścioro rodzeństwa. Tylko czworo dzieci osiągnęło wiek dorosły – w tym Franz Haniel i jego starszy brat, Gerhard (1774-1834).
Matka Haniela przywiązywała dużą wagę do wszechstronnego wykształcenia, więc Haniel uczył się czytać, pisać, ortografii, geografii, francuskiego, tańca, gry na flecie i skrzypcach. Podczas rewolucji francuskiej[1], 15- letni Haniel musiał porzucić szkołę i pomagać w biurze, przy rodzinnym biznesie.
Rodzinny biznes
Od 1796 Haniel pracował razem ze swoim bratem Gerhardem w rodzinnej firmie, ale dopiero później, w 1798 Franz Haniel pogłębił swoje zainteresowanie spedycją[1] podczas dalszego szkolenia w firmie handlowej – (niem. J. Hr. Weingärtner Sohn). W 1799 zakończył edukacje w Moguncji i wrócił do domu.
Prawdopodobnie w 1802, a być może jeszcze dłużej, Franz Haniel był właścicielem własnej firmy węglowo-spedycyjnej, firmy Franz Haniel. Od tego czasu część jego zainteresowań biznesowych koncentrowała się na węglu[1].
W 1803 Haniel zainteresował się hutami żelaza – St. Antony i Neu-Essen[1]. Obliczył wtedy, że posiadanie dwóch hut, w których Hanielowie prowadzili już interesy od dziesięciu lat, powinno być opłacalne. Huty w dzisiejszym Oberhausen zakupił w 1805, później nabył trzecią – Gute Hoffnung.
Związek i przedstawicielstwo hut stali – Jacobi, Haniel & Huyssen (JHH) został założony w 1808[3]. Oprócz Franza Haniela w ten biznes zaangażowani byli także jego brat Gerhard i dwaj szwagrowie: Heinrich Huyssen (1779–1870) i Gottlob Jacobi (1770–1823)[1]. Budując maszyny parowe, statki, lokomotywy, szyny i mosty, Haniel & Huyssen wnieśli istotny wkład w uprzemysłowienie Zagłębia Ruhry: pierwszą maszynę parową zbudowano w 1814.
W 1829 firma (JHH) zbudowała stocznię w dzielnicy Ruhrort[1]. Rok później ukończono budowę pierwszego parowca, który został nazwany – niem. Stadt Mainz. W 1839 Jacobi, Haniel & Huyssen (JHH) wyprodukowali pierwszą lokomotywę parową – niem. Ruhr, z której korzystała kolej Main-Taunus. Od tego czasu firma (JHH) dostarczała indywidualne komponenty do mostów. Haniel i spółka budowali mosty kolejowe, które dostarczano również za granicę, najpierw do Holandii – następnie w latach 1875–1876 do Rosji, a od 1883 do 1884 – do Kolumbii Południowoamerykańskiej[1].
W 1847 Franz Haniel otworzył kopalnię węgla – niem. Zeche Zollverein w Essen[4].
Życie prywatne
14 lutego 1806 Franz Haniel[2] poślubił Friederike Christine Huyssen, pochodzącą z rodziny patrycjuszy[3]. Huyssen była współwłaścicielką kopalni i od 1819 zarządzała dużą częścią majątku rodziny Haniel. Friederike Haniel urodziła jedenaścioro dzieci, dziesięciu synów i jedną córkę – Thusneldę, która po wyjściu za mąż była częścią znaczącej rodziny – Cockerill[3].
Franz Haniel zmarł kilka miesięcy po śmierci swojej żony, Friederike – 24 kwietnia 1868 z tęsknoty za ukochaną[5]. W domu, w którym urodził się, na Ruhrorcie. Jego syn – Hugo Haniel przejął po jego śmierci firmę i obowiązki.
Upamiętnienie
- Gimnazjum Franza Haniela w Duisburgu, w dzielnicy Homberg;
- Plac Franza-Haniela – (niem. Franz-Haniel-Platz) w Duisburgu, na Ruhrorcie;
- Ulica Franza-Haniela – (niem. Franz-Haniel-Platz) w Moers;
- Pomnik Franza Haniela[6], zaprojektowany przez Waldemara Ottona, znajdujący się w parku Rheinpreußen od 1992 (niem. Rheinpreußenpark), w Duisburgu-Homberg;
- Kopalnia – Franz Haniel w Bottropie i związany z nim usyp – Haniel;
- Huta żelaza – Gute Hoffnung, hutą Franza Haniela;
- Pomnik Franza Haniela w Oberhausen na ulicy Antonie – (niem. Antoniestraße).
-
Pomnik Franza Haniela zaprojektowany przez Waldemara Ottona. -
Pomnik Franza Haniela w Oberhausen. -
Kopalnia Franza Haniela w Bottropie. -
Amfiteatr na wysypisku Haniel.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Ulrich Kirchner: Franz Haniel – Industriepionier (1779–1868). rheinische-geschichte.lvr.de. . (niem.).
- ↑ a b Der diskrete Aufstieg des Hauses Haniel. derwesten.de. . (niem.).
- ↑ a b c Franz (1779–1868) und Friederike (1785–1867) Haniel. dhm.de. . (niem.).
- ↑ Unternehmensgruppe Haniel: Ein Global Player in Familienhand. deutsche-unternehmer-familien.de. . (niem.).
- ↑ Franz Haniel, archiwum, znajdujące się na placu Franza Haniela w Duisburgu, w dzielnicy Ruhrort 47119.
- ↑ Martin Krampitz: Die Haniel-Statue im Rheinpreußenpark Homberg. nrz.de. . (niem.).