W dzisiejszym świecie Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini zyskał niekwestionowaną pozycję. Wraz z postępem technologii i globalizacją Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini stał się tematem ogólnego zainteresowania, który dotyka ludzi w każdym wieku, kulturach i ścieżkach życia. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę, Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini to kwestia, która nie pozostaje niezauważona na co dzień. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini, analizując jego znaczenie, konsekwencje i ewolucję w czasie. Dołącz do nas w tej wycieczce po fascynującym świecie Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini!
Kardynał biskup | |
![]() | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1683 |
Data i miejsce śmierci |
7 marca 1774 |
Dziekan Kolegium Kardynalskiego | |
Okres sprawowania |
16 maja 1763–7 marca 1774 |
Prefekt Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów | |
Okres sprawowania |
2 marca 1748–7 marca 1774 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Sakra biskupia |
6 czerwca 1728 |
Kreacja kardynalska |
9 września 1743 |
Carlo Alberto Guidobono Cavalchini (ur. 26 lipca 1683, zm. 7 marca 1774) – włoski kardynał.
Syn Antonio Guidobono Cavalchini, barona Św. Cesarstwa Rzymskiego. Uzyskał tytuł doktora praw na uniwersytecie w Pawii (1702). Jako prawnik działał przez wiele lat w Trybunale Sygnatury Apostolskiej. W lutym 1727 przyjął święcenia kapłańskie. Rok później papież Benedykt XIII wyświęcił go na tytularnego arcybiskupa Filippi i mianował sekretarzem Kongregacji Soboru Trydenckiego (obecnie ds. Duchowieństwa). W 1743 kreowany kardynałem prezbiterem tytułu Santa Maria della Pace. Prefekt Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów od 1748 roku. Był jednym z faworytów konklawe 1758, jednak francuski kardynał Paul d’Albert de Luynes w imieniu króla Francji Ludwika XV wykorzystując tzw. prawo ekskluzywy zgłosił weto wobec jego kandydatury, skutecznie blokując mu drogę do pontyfikatu. Nowy papież Klemens XIII mianował go swoim datariuszem. W lutym 1759 awansował do rangi kardynała biskupa Albano, a w 1763 został dziekanem Św. Kolegium Kardynałów i kardynałem biskupem Ostii. Przewodniczył konklawe 1769. Zmarł w Rzymie, mając ponad 90 lat. Pochowano go w bazylice SS. XII Apostoli.