1993 | |
---|---|
1994 | |
1995 | |
1996 |
2004 | |
---|---|
2005 | |
2006 | |
2007 | |
2008 | |
2009 |
2010 | |
---|---|
2011 | |
2012 | |
2013 | |
2014 | |
2015 | |
2016 | |
2017 | |
2018 | |
2019 |
|
2020 | |
---|---|
2021 |
W dzisiejszym artykule szczegółowo zbadamy temat Bobo Brazil. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, zagłębimy się w każdy kluczowy aspekt związany z Bobo Brazil. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, kulturę i gospodarkę, a także jego rolę w życiu ludzi w różnych częściach świata. Mamy nadzieję, że poprzez tę szczegółową eksplorację rzucimy światło na mniej znane aspekty Bobo Brazil i przedstawimy kompleksowy obraz jego znaczenia w dzisiejszym świecie.
![]() Bobo Brazil w 1972 roku. | |
Imię i nazwisko |
Houston Harris |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
10 lipca 1924 |
Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1998 |
Dzieci |
6 |
Kariera wrestlera | |
Pseudonimy ringowe |
Bobo Brazil |
Wzrost |
198 cm |
Masa ciała |
122 kg |
Zapowiadany z | |
Trenerzy | |
Debiut |
1951 |
Emerytura |
1993 |
Houston Harris (ur. 10 lipca 1924 w Little Rock, Arkansas, zm. 20 stycznia 1998 w St. Joseph, Michigan) – amerykański wrestler, bardziej znany jako Bobo Brazil. Przypisuje się mu przełamywanie barier segregacji rasowej we wrestlingu oraz jest uważany za jednego z pierwszych afroamerykańskich zawodowych zapaśników, którzy odnieśli duży sukces w tym biznesie[1].
Będąc w wieku 7 lat zmarł jego ojciec przez co Harris imał się dorywczych prac – m.in. pracował w lokalnym gospodarstwie owocowym[2]. Później grywał w baseball w odrębnej lidze dla czarnoskórych (tzw. „lidze murzyńskiej” – ang. Negro league) w klubie The House of David[3].
Wrestlingiem zainteresował się pracując w hucie stali w Benton Harbor w stanie Michigan. Swoje pierwsze walki odbywał w stoczni Naval Armory, gdzie przestawiono go Joe Savoldi’emu. Savoldi został jego trenerem i nadał mu nowy gimmick o nazwie „BuBu Brasil – Południowoamerykański Gigant”, jednak podczas jednego z show promotor błędnie przeczytał jego imię zmieniając je na „Bobo”, co przystało przy nim przez całą jego karierę wrestlera. W czasie kiedy Brazil zaczynał występować na większych wydarzeniach, segregacja rasowa na południu Stanów Zjednoczonych zwykle ograniczała afroamerykańskich wrestlerów tylko do walk z innymi afroamerykańskimi zapaśnikami – Harris okazał się tak popularny, że promotorzy odłożyli na bok swoje uprzedzenia, aby zarabiać pieniądze na jego występach[4].
Pierwszą nagraną walkę odbył w dniu 29 marca 1948 jako „Houston Harris – Czarna Pantera” przeciwko Armandowi Myersowi, która zakończyła się po 30 minutach remisem[5]. Odnosząc sukces w Detroit, które było ośrodkiem miejskim, Brazil zyskał rzeszę fanów zarówno wśród czarnych, jak i białych kibiców wrestlingu, dzięki swojej skromności, stylowi i profesjonalizmowi podczas walk, co sprawiło, że stał się wielką atrakcją i babyfacem wśród fanów obu ras. W okresie, gdy Harris osiągnął sławę, Afroamerykanie byli zmuszeni siedzieć w miejscach, w których trudno było zobaczyć walki Bobo Brazil – nawet sam Harris miał zakaz chodzenia do restauracji, hoteli, a nawet walk na niektórych terytoriach ze względu na kolor jego skóry[6].
Mierzył się z takimi wrestlerami jak: Killer Kowalski, Dick the Bruiser, Johnny Valentine i The Sheikiem, z którym prowadził zaciekłą rywalizację przez kilka dekad, obfitującą w krwawe starcia, m.in. o tytuł WWWF United States Heavyweight Championship[7]. Później prowadził rywalizację z Buddym Rogersem i Bruno Sammartino, którego wyzwał na pojedynek o tytuł WWWF World Heavyweight Championship, jednak go nigdy nie zdobył.
Jest uznawany za pierwszego „nieoficjalnego afroamerykańskiego mistrza świata”[8] po tym jak w 1962 pokonał Buddy’ego Rogersa o tytuł NWA World Heavyweight Championship. W retrospekcji kariery Bobo Brazila w artykule portalu Last Word On Pro Wrestling[9] stwierdzono, że Brazil odmówił przyjęcia tytułu, ponieważ jego przeciwnik doznał kontuzji (w kayfabe) i zamiast tego chciał rozegrać rewanż w momencie gdy Buddy Rogers byłby gotowy do walki. Walka rewanżowa odbyła się już następnego dnia, kiedy Rogers odzyskał tytuł wygrywając z Brazilem i chociaż lokalna promocja uhonorowała zwycięstwo Bobo Brazila – NWA jako całość nigdy nie uznała jego panowania nad tym mistrzostwem[10].
W 1970 wystąpił w pierwszym w historii mieszanym rasowo tag team matchu u boku El Mongola przeciwko Mr. Ito i The Great Ota – walka miała miejsce w Atlancie. W latach 70. był mentorem Rocky’ego Johnsona – ojca Dwayne’a „The Rocka” Johnsona[11]. Przeszedł na emeryturę po okresie czterdziestoletniej kariery w 1993. Jego ostatnią walką było starcie przeciwko Kelly’emu Kiniski, które odbyło się w Chicago. W 1994 został wprowadzony do galerii sław WWF Hall of Fame przez swojego długoletniego rywala – Erniego Ladda, stając się pierwszym Afroamerykaninem wprowadzonym do tej loży. Rok później Brazil wprowadził Ladda do tej galerii sław[12].
Był żonaty, miał sześcioro dzieci. Jego syn Karl występował jako wrestler pod pseudonimem Bobo Brazil Jr.[3] Po przejściu na emeryturę otworzył restaurację o nazwie Bobo’s Grill.
W książce pt. The Squared Circle: Life, Death, and Professional Wrestling, historyk wrestlingu David Shoemaker określił go mianem: „Jackie Robinson Of Professional Wrestling”[12]. Również zawodowy bokser Joe Frazier wymienił Bobo Brazila jako swojego idola.
Zmarł 20 stycznia 1998 w wieku 74 lat w szpitalu Lakeland Medical Center w St. Joseph w stanie Michigan. Został przyjęty do szpitala po tym jak przeszedł serię udarów mózgu[13].