W obecnym kontekście Bob Richards to temat, który przykuł uwagę dużej liczby osób na całym świecie. Jego znaczenie zostało zwiększone dzięki serii wydarzeń, które wzbudziły powszechne zainteresowanie i wywołały wszelkiego rodzaju debaty i refleksje. Celem tego artykułu jest przyjrzenie się Bob Richards z różnych perspektyw, przeanalizowanie jego wpływu w różnych obszarach i zbadanie jego długoterminowych konsekwencji. Bob Richards to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na szczegółowe i rygorystyczne podejście, aby zrozumieć jego zakres i znaczenie dzisiaj.
Na igrzyskach olimpijskich w 1952 w Helsinkach zdobył złoty medal ustanawiając jednocześnie rekord olimpijski rezultatem 4,55 m. Obronił tytuł mistrzowski na igrzyskach panamerykańskich w 1955 w Meksyku. Na tych samych igrzyskach zdobył srebrny medal w dziesięcioboju za swym rodakiem Raferem Johnsonem. Na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne po raz drugi zdobył złoty medal w skoku o tyczce – osiągnięcie, którego do tej pory żadnemu zawodnikowi nie udało się powtórzyć (wśród kobiet uczyniła to Jelena Isinbajewa). Poprawił przy tym rekord olimpijski na 4,56 m. Na igrzyskach tych startował również w dziesięcioboju, ale nie ukończył konkurencji.
Był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) w skoku o tyczce w latach 1948–1952 i 1954–1957 (niekiedy wspólnie z innymi zawodnikami), w dziesięcioboju w 1951, 1954 i 1955 oraz w all-around w 1953, a także w hali w skoku o tyczce w 1948, 1950–1953 oraz 1955–1957.
W 1984 startował z ramienia ultraprawicowej Partii Populistycznej w wyborach prezydenckich, uzyskując 66.324 głosów. Pod koniec życia wraz z żoną prowadził ranczo w Gordon w Teksasie, gdzie hodowali miniaturowe konie.
W latach 1906–1979 zawody były rozgrywane pod auspicjami Amateur Athletic Union. Od 1980 do 1992 organizował je Athletics Congress. Następnie ich organizacją zajął się Związek Lekkoatletyki USA. Mistrzostwa miały charakter otwarty, co oznacza, że mogli w nich występować zawodnicy z innych krajów.