Andrzej Czuma
W tym artykule zbadamy ekscytujący świat Andrzej Czuma i wszystkie otaczające go aspekty. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zagłębimy się w dogłębną analizę tego bardzo istotnego tematu. Na podstawie ostatnich badań, wywiadów z ekspertami i konkretnych przykładów zagłębimy się w różne wymiary tego zjawiska, aby zrozumieć jego wpływ na społeczeństwo. Andrzej Czuma od lat jest przedmiotem zainteresowania i badań, dlatego niezwykle istotne jest zrozumienie jego znaczenia w obecnym kontekście. Od jego wpływu na kulturę popularną po znaczenie w nauce – zajmiemy się wszystkimi aspektami, które sprawiają, że Andrzej Czuma jest tematem wartym szczegółowego zbadania. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i nauki!
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 grudnia 1938 |
|---|---|
| Minister sprawiedliwości, prokurator generalny | |
| Okres |
od 23 stycznia 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Andrzej Bobola Czuma (ur. 7 grudnia 1938 w Lublinie) – polski polityk, prawnik, działacz opozycji antykomunistycznej i więzień polityczny w PRL, a następnie działacz polonijny. Poseł na Sejm V i VI kadencji, w 2009 minister sprawiedliwości i prokurator generalny.
Życiorys
Wykształcenie i działalność w okresie PRL
Ukończył Niższe Seminarium Duchowne w Lublinie w 1955. Od 1955 do 1958 studiował historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[1]. W 1963 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim[1].
W 1965 był współzałożycielem niepodległościowej i antykomunistycznej organizacji Ruch[1]. Brał udział w przygotowaniach do akcji podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie[1]. W czerwcu 1970 został aresztowany i uwięziony przez władze PRL w więzieniu mokotowskim, a w październiku 1971 skazany na karę 7 lat pozbawienia wolności za próbę siłowego obalenia ustroju[1]. Był przetrzymywany w jednostkach penitencjarnych na Białołęce i w Barczewie. W listopadzie 1974 uzyskał zwolnienie na mocy amnestii[1]. Od 1977 do 1978 należał do niejawnej organizacji Nurt Niepodległościowy. W 1977 został współzałożycielem i rzecznikiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz redaktorem pisma „Opinia”[1]. W październiku 1979 był uczestnikiem głodówki w kościele Świętego Krzyża w Warszawie podjętej na znak solidarności z represjonowanymi działaczami Karty 77[1]. W grudniu 1979 skazany na 3 miesiące aresztu za współorganizowanie obchodów Święta Niepodległości pod Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie 11 listopada 1979[1] (wyrok wydał sędzia Andrzej Kryże); karę odbył w więzieniu w Grójcu[1].
Po wydarzeniach sierpniowych w 1980 był doradcą „Solidarności” w Regionie Śląsko-Dąbrowskim oraz redaktorem i wydawcą „Wiadomości Katowickich”. Więziony od 12 grudnia 1981 do 23 grudnia 1982 w obozie internowania na Białołęce, w Jaworzu, a następnie w Darłówku. Od 1986 na emigracji w Chicago (USA), gdzie przez pierwsze dwa lata pracował jako malarz i robotnik. Od 1988 prowadził własny program radiowy emitowany w aglomeracji chicagowskiej przez stację WNVR 1030, a następnie WPNA 1490.
Działalność w okresie III RP
W 1997 był jednym z inicjatorów budowy Pomnika Katyńskiego w Warszawie[2]. Należał do Stowarzyszenia KoLiber[3].
W 2005 wystartował w wyborach parlamentarnych jako kandydat Platformy Obywatelskiej do Sejmu w okręgu warszawskim, jednak nie uzyskał mandatu. Posłem V kadencji Sejmu RP został po wygaśnięciu mandatu Hanny Gronkiewicz-Waltz, wybranej na stanowisko prezydenta Warszawy. Ślubowanie poselskie złożył 12 grudnia 2006. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi został posłem, otrzymując 4344 głosy. Od 7 lutego 2008 do 23 stycznia 2009 był przewodniczącym sejmowej komisji śledczej do zbadania sprawy zarzutu nielegalnego wywierania wpływu na funkcjonariuszy policji, służb specjalnych, prokuratorów i osoby pełniące funkcje w organach wymiaru sprawiedliwości.
23 stycznia 2009 został powołany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na urzędy ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. 7 października 2009 podał się do dymisji[4], a 13 października Prezydent Lech Kaczyński odwołał go ze składu Rady Ministrów i zajmowanego urzędu[5]. Następnie ponownie wszedł w skład komisji śledczej ds. nacisków i 10 listopada 2009 po raz drugi został jej przewodniczącym.
W wyborach w 2011 nie odnowił mandatu poselskiego[6]. W 2012 został doradcą ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina[7].
Odznaczenia
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata (1989)[8] oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą tego orderu przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2006)[9]. W 2015 został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności[10].
Życie prywatne
Jest synem Ignacego Czumy, bratankiem Waleriana Czumy, bratem Benedykta, Huberta, Jerzego i Łukasza. Ojciec Krzysztofa Czumy, działacza samorządowego[11], a także dziennikarki Beaty Czumy.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. .
- ↑ Przemówienie pułkownika Ryszarda Kuklińskiego na odsłonięcie pomnika katyńskiego wygłoszone na Placu Zamkowym w Warszawie 6 maja 1998. „Zeszyty Katyńskie”. Nr 9, s. 148, 1998. Warszawa.
- ↑ Gdzie teraz pracują byli ministrowie Donalda Tuska?. gazetaprawna.pl, 20 listopada 2013. .
- ↑ Odchodzą: Szejnfeld, Schetyna i Czuma. Tusk chce odwołać szefa CBA. gazeta.pl, 7 października 2009. .
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 67, poz. 871
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. .
- ↑ Andrzej Czuma doradcą Gowina. rp.pl, 19 lipca 2012. .
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, 15 grudnia 1989. s. 97. .
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 18, poz. 208
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 987
- ↑ Rajcy szukają dla siebie dobrych miejsc na listach. rp.pl, 31 lipca 2018. .
Bibliografia
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
