Amylopektyna

W dzisiejszym świecie Amylopektyna stał się istotnym tematem, który generuje debaty i kontrowersje w różnych obszarach. Od sfery politycznej po kulturową Amylopektyna przykuł uwagę różnych aktorów społecznych, którzy wyrazili sprzeczne opinie na ten temat. W tej sytuacji niezbędna jest dogłębna analiza implikacji i konsekwencji Amylopektyna, a także zastanowienie się nad możliwymi rozwiązaniami i alternatywami, które można zaproponować. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Amylopektyna i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, aby zachęcić do konstruktywnej debaty i wymiany pomysłów.

Amylopektyna
Ogólne informacje
Monomery

D-Glukoza

Identyfikacja
Numer CAS

9037-22-3

PubChem

439207

Multimedia w Wikimedia Commons

Amylopektyna – organiczny związek chemiczny, mocno rozgałęziony wielocukier. Jest głównym składnikiem skrobi, stanowi otoczkę jej ziarenek (ok. 80% masy). Odpowiada za efekt pęcznienia skrobi i jej zdolności do tworzenia zoli. Ma bardzo dużą masę cząsteczkową (kilka milionów u)[1]. Jej cząsteczkę tworzą rozgałęzione łańcuchy zbudowane z około 1000 reszt glukozy[2].

W amylopektynie występują, podobnie jak w amylozie, wiązania α-1,4-glikozydowe, oraz dodatkowo wiązania α-1,6-glikozydowe w ilości ok. 4%[3]. Amylopektyna rozpuszcza się w zimnej wodzie (po wcześniejszym uzyskaniu silnej dyspersji skrobi, np. przez potraktowanie dimetylosulfotlenkiem), natomiast w wodzie gorącej rozpuszcza się gorzej niż drugi składnik skrobi, amyloza[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 31, ISBN 83-7183-240-0.
  2. ↑ Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 16, ISBN 978-83-01-16529-1.
  3. ↑ Günther Tegge, Skrobia i jej pochodne, Polskie Towarzystwo Technologów Żywności, Oddział Małopolski, 2010, ISBN 978-83-929686-0-3.
  4. ↑ Mark M. Green, Glenn Blankenhorn, Harold Hart. Which starch fraction is water-soluble, amylose or amylopectin?. „J. Chem. Educ.”. 52 (11), s. 729–730, 1975. DOI: 10.1021/ed052p729.