Dziś chcemy zagłębić się w fascynujący świat Achim von Arnim (pisarz). Jest to temat, który przyciągnął uwagę milionów ludzi na całym świecie, od jego wpływu na społeczeństwo po znaczenie w kulturze popularnej. Achim von Arnim (pisarz) to temat, który wywołał intensywne debaty i wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach, od polityki po technologię. W tym artykule przyjrzymy się bliżej Achim von Arnim (pisarz), badając jego pochodzenie, ewolucję w czasie i jego dzisiejszy wpływ. Dołącz do nas w tej podróży, aby odkryć wszystkie fascynujące aspekty Achim von Arnim (pisarz) i jego znaczenie we współczesnym świecie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Dziedzina sztuki | |
Epoka | |
![]() |
Carl Joachim Friedrich Ludwig Achim von Arnim (ur. 26 stycznia 1781 w Berlinie, zm. 21 stycznia 1831 w Wipersdorfie[1] ) – niemiecki pisarz, obok Clemensa Brentano i Josepha von Eichendorffa główny przedstawiciel romantyzmu heidelberskiego. Najbardziej znaczącym jego dziełem jest powieść Die Kronenwächter[1] .
Pochodził ze szlacheckiego rodu Arnim. Jego ojciec, baron Joachim Erdmann von Arnim (1741-1804), był pruskim dyplomatą. Achim studiował prawo i nauki przyrodnicze na Uniwersytecie w Haale. Po zakończeniu studiów podróżował po Niemczech i zachodniej Europie. Pod wpływem Goethego i Herdera docenił wartość niemieckich legend i piosenek ludowych i rozpoczął ich zbieranie. Ta praca zaowocowała wydanym wspólnie z przyjacielem, Clemensem Brentano, zbiorem Des Knaben Wunderhorn (1805). To pod ich wpływem dwa lata później Joseph Görresem opublikował Teutschen Volksbücher. W 1811 roku założył wraz z Adamem Heinrichem Müllerem organizację Deutsche Tischgesellschaft (później znana jako Christlich-deutsche Tischgesellschaft)[1] , która propagowała antyfrancuski i antysemicki pruski patriotyzm.
Arnim należy do reprezentantów romantyzmu politycznego i krytyków racjonalizmu oświecenia. Twierdził, że należy ograniczyć powszechną edukację, która powoduje, że prosty lud poddaje się wpływom innych kultur i zatraca świadomość własnych tradycji narodowych. Prowadziło to do idealizacji średniowiecza i czasów cesarstwa, a jednocześnie stanowiło wyraz dążenia do zjednoczenia Niemiec.