W dzisiejszym świecie Ławica (województwo wielkopolskie) jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Od ekspertów i profesjonalistów po ogół społeczeństwa, Ławica (województwo wielkopolskie) przyciągnął uwagę wszystkich ze względu na swój wpływ i wpływ na różne obszary codziennego życia. Dzięki stale rosnącemu znaczeniu Ławica (województwo wielkopolskie) stał się kluczowym graczem w rozwoju i ewolucji współczesnego społeczeństwa. Dlatego też niezbędna jest dogłębna analiza i zrozumienie wszystkich aspektów związanych ze zmienną Ławica (województwo wielkopolskie), aby móc zająć się jej konsekwencjami w sposób krytyczny i konstruktywny.
wieś | |
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2010) |
186 |
Strefa numeracyjna |
61 |
Kod pocztowy |
64-410[2] |
Tablice rejestracyjne |
PMI |
SIMC |
0594347 |
Położenie na mapie gminy Sieraków ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego ![]() | |
![]() |
Ławica – niewielka wieś sołecka w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie międzychodzkim, w gminie Sieraków[3][4].
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0594353 | Popowo | część wsi |
Folwark założony ok. poł. XIX wieku na polach wsi Popowo przez Wincentego Ławickiego herbu Ślepowron. W 1926 roku stanowił własność hr. Napoleona Rutkowskiego (1868-1931), później jego spadkobierców. Od 1950 roku jest własnością PGR-u.
Od 1794 roku Ławica należała do Wincentego Prusimowskiego, a następnie do jego potomków. W 1846 roku wieś przeszła w ręce Wincentego Ławickiego. Od końca XIX wieku była w posiadaniu znanego kompozytora, Napoleona Rutkowskiego[5] (1868-1931). Jego najbardziej znany utwór to „Mów do mnie jeszcze”. Hrabia ufundował dzwony w sierakowskim kościele, dom katechetyczny w Sierakowie „Dla dzieci z Ławicy i Popowa” oraz organizował z własnych środków biblioteki polskie w Międzychodzie i Sierakowie.
Dwór został zbudowany ok. poł. XIX wieku (po roku 1846) dla Wincentego Ławickiego. Wielokrotnie, choć w niewielkim stopniu, przebudowywany zachował do dziś pierwotną formę architektoniczną.
Ławica była jednym z nielicznych majątków na Pojezierzu, które w okresie zaboru pruskiego nie przeszły w ręce niemieckie. Mieszkańcy wsi brali udział w powstaniu Wielkopolskim w 1918 roku.
Jest to malowniczo położona wieś, która znajduje się pomiędzy czterema jeziorami. Na plażę co roku zjeżdżają się turyści, nie tylko z Polski. W parku dworskim rośnie kilka starych dębów o obwodzie dochodzącym do 5 m, buk o obwodzie około 360 cm, modrzew o obwodzie około 310 cm oraz dwa cisy[6]. Przed stodołą, obok słupka z drogowskazami szlaków znajduje się wiele głazów narzutowych zwiezionych z okolicznych pól. Służyły one do budowy domów. Większość z nich nosi ślady odłupań (kiedyś zapewne były większe). Najokazalszy z głazów ma około 360 cm obwodu. Warta zobaczenia jest też figura Matki Boskiej, która niedawno została odrestaurowana, oraz figura św. Antoniego.
W Ławicy znajduje się 6 okazów drzew pomnikowych. Do najstarszych należą 3 okazy cisów, zaś do najbardziej okazałych 3 dęby szypułkowe.
Według danych Urzędu Gminy w Sierakowie, na dzień 1 października 2010 r. Ławicę zamieszkiwało 186 osób[7]. Powierzchnia wsi wynosi 9,49 km²[a], co daje średnią gęstość zaludnienia rzędu 19,6 os. na km² w 2010 r.
rok | 1970 | 1978 | 1998 | 1999 | 2010 |
---|---|---|---|---|---|
ludność | 160 | 174 | 196 | 203 | 186 |