Zygmunt Muchniewski
W tym artykule temat Zygmunt Muchniewski zostanie omówiony z różnych podejść i perspektyw. Na przestrzeni dziejów Zygmunt Muchniewski był przedmiotem badań i analiz prowadzonych przez ekspertów z różnych dziedzin, co pozwoliło nam zrozumieć jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. Od swoich początków do chwili obecnej Zygmunt Muchniewski odegrał fundamentalną rolę w rozwoju człowieka, generując debaty, refleksje i postęp w różnych obszarach wiedzy. W tym artykule staramy się zagłębić w znaczenie Zygmunt Muchniewski w życiu codziennym, analizując jego wpływ w różnych obszarach oraz jego rolę w konstruowaniu tożsamości indywidualnej i zbiorowej.
| Data urodzenia |
30 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 stycznia 1979 |
| Premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie | |
| Okres |
od 16 lipca 1970 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Zygmunt Muchniewski (ur. 30 lipca 1896, zm. 5 stycznia 1979 w Londynie) – polski polityk, premier rządu RP na uchodźstwie w latach 1970–1972.
Życiorys
W dwudziestoleciu międzywojennym służył w wywiadzie Korpusu Ochrony Pogranicza, następnie był radcą wojewódzkim w Brześciu nad Bugiem, w latach 1932–1938 starostą w Tczewie, a do wybuchu II wojny światowej naczelnikiem wydziału społeczno-politycznego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie.
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Francji, gdzie walczył w szeregach Wojska Polskiego, a po kapitulacji tego kraju w ruchu oporu. Od 1948 mieszkał w Wielkiej Brytanii. Angażował się w życie polityczne emigracji, jako członek emigracyjnego Stronnictwa Pracy. 11 listopada 1958 został powołany na podsekretarza stanu w Prezydium Rady Ministrów w drugim rządzie Antoniego Pająka. W praktyce kierował Ministerstwem Wyznań Religijnych, Kultury i Oświaty w miejsce chorego Stanisława Dołęgi-Modrzewskiego i następnie, aż do powołania kolejnego kierownika ministerstwa w dniu 8 września 1959. Od 8 września 1959 był ministrem zagadnień polskiej emigracji politycznej w tym rządzie, a od 4 stycznia 1961 równocześnie ponownie kierował ministerstwem wyznań religijnych, oświaty i kultury. Ministrem zagadnień polskiej emigracji politycznej był także w trzecim rządzie Antoniego Pająka (1963–1965) oraz w rządzie Aleksandra Zawiszy. Od 16 lipca 1970 do 14 lipca 1972 był premierem Rządu RP na uchodźstwie, dążył do zjednoczenia ośrodków władzy polskiej emigracji.
Był członkiem I (1954–1957), II (1958–1963), III (1963–1968) i IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej, a także V (1973–1977) i VI (od 1978 do śmierci w 1979) Rady Narodowej RP.
Odznaczony Wielką Wstęgą (1972)[1] i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (1970)[2] Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
- ↑ 3 maja 1972 Dz.U.R.P. z 1972 r. Nr 8. s. 4.
- ↑ 15 lipca 1970 „za zasługi położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w długoletniej ofiarnej służbie w Rządzie R.P.” Dz.U.R.P. z 1971 r. Nr 1. s. 5.
Bibliografia
- Rafał Habielski, Druga Wielka Emigracja 1945–1990. T. 3. Życie społeczne i kulturalne emigracji, Warszawa 1999 (nota biograficzna autorstwa Andrzeja Friszkego)
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |