Ziemik sucholubny

W dzisiejszym świecie Ziemik sucholubny nadal jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu. Z biegiem czasu Ziemik sucholubny wykazał swój wpływ na różne aspekty życia codziennego, od zdrowia po gospodarkę. Jest to temat, który wywołał debatę i analizy w różnych obszarach, a jego znaczenie stale rośnie. W tym artykule zbadamy kluczowe aspekty związane z Ziemik sucholubny, jego ewolucją w czasie i wpływem na dzisiejsze społeczeństwo. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia, które pozwolą nam lepiej zrozumieć znaczenie Ziemik sucholubny we współczesnym świecie.

Ziemik sucholubny
Legnotus picipes
(Fallen, 1807)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

pluskwiaki

Podrząd

pluskwiaki różnoskrzydłe

Rodzina

ziemikowate

Podrodzina

Sehirinae

Plemię

Sehirini

Rodzaj

Legnotus

Gatunek

Legnotus picipes

Synonimy
  • Cydnus picipes Fallén, 1807
  • Gnathoconus costalis Fieber, 1861
  • Gnathoconus concolor var. cyaneonitens Ferrari, 1874
Multimedia w Wikimedia Commons

Ziemik sucholubny[1] (Legnotus picipes) – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny ziemikowatych. Zamieszkuje krainę palearktyczną. Żeruje na marzanowatych, głównie na przytuliach.

Taksonomia

Gatunek ten po raz pierwszy opisany został w 1807 roku przez Carla Fredrika Falléna pod nazwą Cydnus picipes. Jako lokalizację typową wskazano Szwecję[2].

Morfologia

Pluskwiak o owalnym w zarysie ciele długości od 3 do 4,3 mm. Ubarwienie ma czarne do czarnobrązowego, przy czym przykrywka miewa odcień jaśniejszy niż przedplecze i tarczka. Czułki są ciemnobrązowe, czasem z czarnobrązowymi dwoma ostatnimi członami. Barwa odnóży jest czerwonobrązowa do kasztanowej z brązowymi stopami. Półpokrywy mają na bocznych brzegach przykrywek obrzeżenie barwy żółtobrązowej do brązowej ograniczone tylko do żyłki kostalnej i w związku z tym sięgające do ⅔ długości boku. Głowa jest nachylona ku dołowi, zaopatrzona w silnie wystające poza obrys oczy złożone. Policzki są niewiele dłuższe od nadustka, co odróżnia ten gatunek od ziemika przytuliowego. Tarczka jest szeroka, językowata, szeroko zaokrąglona na wierzchołku[3][4].

Ekologia i występowanie

Imago w środowisku naturalnym

Owad ten zasiedla stanowiska suche, ciepłe i otwarte, w tym śródlądowe i nadmorskie wydmy. Zarówno larwy jak i postacie dorosłe są fitofagami ssącymi soki z roślin należących do rodziny marzanowatych, zwłaszcza z przytuli. Osobniki aktywne spotyka się do marca do października. Stadium zimującym są postacie dorosłe[1].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburga, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Malty, Danii, Szwecji, Norwegii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Serbii, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Rosji[5][6]. W Afryce Północnej podawany jest z Maroka. W Azji notowany jest z Syberii, Turcji, Azerbejdżanu, Kazachstanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu, Iranu, Mongolii i Chin[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Legnotus picipes – Ziemik sucholubny. Insektarium.net . .
  2. ↑ C.F. Fallén: Monographia Cimicum Sveciae. Hafniae: Proft, 1807, s. 54.
  3. ↑ Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XVIII Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera z. 12 Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
  4. ↑ Jerzy A. Lis, Barbara Lis, Dariusz J. Ziaja: Heteroptera Poloniae 2: Pentatomoidea 1: Acanthosmatidae, Cydnidae, Plataspidae, Scutelleridae, Thyreocoridae. Bytom: Zakład Poligraficzno-Wydawniczy „Plik”, 2012.
  5. ↑ Legnotus picipes (Geoffroy, 1785). Fauna Europaea . .
  6. ↑ a b Berend Aukema (red.): Legnotus picipes (Fallen, 1807). Catalogue of Palearctic Heteroptera . Naturalis Biodiversity Center. .