W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Zdobysław Flisowski, temacie, który zainteresował miliony ludzi na całym świecie. Od powstania do wpływu na dzisiejsze społeczeństwo, Zdobysław Flisowski był przedmiotem badań, debat i kontrowersji, które wyznaczały jego ewolucję na przestrzeni czasu. Dzięki historii sięgającej stuleci, Zdobysław Flisowski pozostaje aktualny także dzisiaj, wpływając na nasze myślenie, naszą kulturę i nasze decyzje. W tym artykule zbadamy różne aspekty Zdobysław Flisowski, analizując jego znaczenie i rolę we współczesnym świecie. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i nauki!
Data i miejsce urodzenia |
22 września 1931 |
---|---|
Minister edukacji narodowej | |
Okres |
od 11 lipca 1992 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Zdobysław Tomasz Flisowski (ur. 22 września 1931 w Brześciu nad Bugiem) – polski inżynier, nauczyciel akademicki i polityk, profesor nauk technicznych, nauczyciel akademicki Politechniki Warszawskiej, minister edukacji narodowej w latach 1992–1993.
Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. W 1952 został pracownikiem naukowym tej uczelni. W 1966 obronił doktorat, a w 1980 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1987 otrzymał tytuł naukowy profesora w zakresie nauk technicznych, w 1992 został profesorem zwyczajnym. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektrycznego, w latach 1989–1992 prorektora PW. W 1991 został kierownikiem Zakładu Techniki Wysokich Napięć. Specjalizuje się w technikach wysokich napięć, elektrotechnologiach i ochronie odgromowej. W 2001 objął stanowisko rektora Wyższej Szkoły Ekonomiczno-Technicznej w Legionowie. W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach takich jak elektrotechnologie, ochrona odgromowa, technika wysokich napięć[1].
W latach 1990–1992 zasiadał w radzie dzielnicy Mokotów, był również delegowany do Rady m.st. Warszawy. W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z listy Wyborczej Akcji Katolickiej[2]. Od 11 lipca 1992 do 26 października 1993 z rekomendacji Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego sprawował urząd ministra edukacji narodowej w rządzie Hanny Suchockiej.
Został przewodniczącym Polskiego Komitetu Ochrony Odgromowej SEP, członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz członkiem komitetu naukowego III Konferencji Smoleńskiej poświęconej katastrofie samolotu Tu-154 w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010[3].