Zanzibar (wyspa)

Na świecie Zanzibar (wyspa) był powracającym tematem w całej historii. Od samego początku Zanzibar (wyspa) przyciągał zainteresowanie i uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Jego wpływ był tak znaczący, że zaznaczył się przed i po sposobie, w jaki rozumiemy otaczający nas świat i odnosimy się do niego. W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ Zanzibar (wyspa) na różne aspekty życia codziennego, od jego wpływu na kulturę popularną po jego znaczenie w nauce i technologii. Dzięki wszechstronnej analizie odkryjemy prawdziwą wielkość Zanzibar (wyspa) i jego rolę we współczesnym społeczeństwie.

Ten artykuł dotyczy wyspy. Zobacz też: inne hasła o tej nazwie.
Zanzibar (Unguja)
Ilustracja
Kontynent

Afryka

Państwo

 Tanzania

Akwen

Ocean Indyjski

Archipelag

Zanzibar

Powierzchnia

1658 km²

Populacja (2002)
• liczba ludności
• gęstość


622 459[1]
375,4 os./km²

Położenie na mapie Tanzanii
Mapa konturowa Tanzanii, po prawej znajduje się punkt z opisem „Zanzibar (''Unguja'')”
Ziemia6°09′00,41″S 39°20′21,46″E/-6,150114 39,339294
Mapa wyspy
Multimedia w Wikimedia Commons

Zanzibar (znany także jako Unguja) – wyspa na Oceanie Indyjskim. Jest największą wyspą Archipelagu Zanzibar. Należy w całości do Tanzanii i wchodzi w skład jej autonomicznej części, Zanzibaru. Powierzchnia wyspy wynosi 1658 km², co czyni ją największą wyspą tanzańską. Największym miastem na wyspie jest Zanzibar.

Historia

Pierwszymi mieszkańcami wyspy byli Afrykanie z kontynentu[2]. W wiekach VIII – X obszar uległ kolonizacji Arabów i Persów[2]. Od X wieku Zanzibar podlegał silnym wpływom kontynentalnej kultury Suahili. W tym czasie należał do sułtanatu obejmującego oprócz Zanzibaru obszar wyspy Pemba. Na początku XVI wieku wyspę opanowała Portugalia[3]. Rządy portugalskie na wyspie trwały do XVII – XVIII wieku, kiedy to Portugalczycy zostali wyparci przez sułtanów Omanu[3]. Wyspa rozkwitła w pierwszej połowie XIX wieku pod rządami sułtana Sayida Saida. Pod jego rządami Zanzibar stał się centrum imperium Omanu (w 1840 roku przeniesiono doń stolicę)[3]. Od początku XIX wieku wprowadzono uprawy plantacyjne. W 1856 roku Zanzibar wraz z Pembą i posiadłościami afrykańskimi oderwał się od Omanu. W kolejnych latach utworzono Sułtanat Zanzibaru. W XIX wieku osiedlili się hinduscy bankierzy i kupcy (zmonopolizowali handel) oraz kupcy europejscy[2].

Od połowy XIX wieku o wpływy na wyspie walczyli Brytyjczycy, Niemcy i Francuzi. W latach 1886–1890 mocarstwa te podzieliły między siebie lądowe posiadłości sułtanatu. W 1890 Zanzibar i Pemba objęty został brytyjskim protektoratem. Próba zamachu stanu (rozbita przez siły brytyjskie) stała się pretekstem do likwidacji niewolnictwa na wyspie (zakazano go w 1911 roku). W 1926 władze kolonialne utworzyły radę ustawodawczą i wykonawczą. W ich skład weszli przedstawiciele ludności arabskiej, hinduskiej oraz afrykańskiej[2].

10 grudnia 1963 Zanzibar wraz z inną wyspą Pembą uzyskał niepodległość jako sułtanat, w którym władzę sprawował Dżamszid ibn Abd Allah. Zanzibar liczył wówczas około 230 tysięcy Afrykanów, których część deklarowała pochodzenie perskie i określała się jako Szirazowie. Na wyspie występowały też mniejszości – 50 tysięcy Arabów i 20 tysięcy osób pochodzenia południowoazjatyckiego. Arabowie i Azjaci zdominowali gospodarkę i politykę państwa[4]. Najważniejsze partie polityczne zostały zorganizowane według kryteriów etnicznych. Arabowie założyli Nacjonalistyczną Partię Zanzibaru (ZNP) a Afrykanie Partię Afroszyrazyjską[5]. Ponadto działała Ludowa Partia Zanzibaru i Pemby[2]. W wyborach do parlamentu w 1961 roku dwie największe partie uzyskały równe poparcie, zyskując po 11 miejsc w parlamencie[5]. Wybory zostały powtórzone w 1963 roku w związku z uzyskaniem niepodległości. Choć partia rdzennych mieszkańców Afryki zyskała 54% głosów na skutek ordynacji wyborczej większość zachowali Arabowie, którzy przystąpili do wzmacniania swojej pozycji[6]. Gdy niezadowoleni socjalistyczni działacze wywodzący się z Partii Nacjonalistycznej założyli w tym samym roku odrębną partię Umma, rząd nacjonalistów arabskich, obawiając się utraty władzy, zdelegalizował partię i wyrzucił z pracy wszystkich policjantów pochodzenia afrykańskiego[7]. Policja została zastąpiona oddziałami paramilitarnymi[8]. Rząd poprosił też wojska brytyjskie o pozostanie na wyspie, jednak Wielka Brytania odmówiła, obawiając się wybuchu wzmożonej aktywności komunistycznej na wyspie. Część Brytyjczyków dalej działała w arabskiej administracji rządowej[9][10].

 Główny artykuł: Rewolucja na Zanzibarze.

12 stycznia 1964 wybuchła rewolucja, w wyniku której obalono sułtana. Powstańcy wywodzili się głównie spośród rdzennych mieszkańców Afryki, w tym ze zwolnionych z pracy policjantów. Sułtan i jego rząd uciekli z wyspy[11]. Rewolucjoniści liczyli od 600 do 800 bojowników[12]. Rewolucyjny rząd tymczasowy utworzyła afroszyrazyjska i arabska Umma. Kraj przemianowano na Ludową Republikę Zanzibaru i Pemby.

 Główny artykuł: Masakra Arabów na Zanzibarze.

Czarnoskórzy Afrykanie rozpoczęli walki z Arabami, w wyniku których zginąć mogło od dwóch do czterech tysięcy osób[13], a wielu Arabów wyjechało do Omanu[14]. Sytuacja ustabilizowała się do 4 lutego, a nowy rząd z Johnem Okello na czele uzyskał powszechną aprobatę ludności[15]. Nowy rząd został przyjęty z niechęcią przez Brytyjczyków i Zachód, z kolei kraje takie jak Kuba czy Chiny udzieliły wsparcia nowym władzom i wysłały pomoc[16]. 11 marca w wyniku rozgrywek na szczytach władzy Okello został pozbawiony władzy i wyjechał z kraju[17]. W kwietniu rząd utworzył Armię Ludowo-Wyzwoleńczą i przeprowadził rozbrojenie milicji[18]. 26 kwietnia 1964 roku Zanzibar utworzył wraz z Tanganiką nowe państwo – Zjednoczoną Republikę Tanzanii[19]. Zjednoczenie to miało na celu między innymi niedopuszczenie do możliwego komunistycznego przewrotu oraz osłabienia wpływów radykalnie lewicowej partii Umma, której program nie odpowiadał dominującym w rządzie umiarkowanym socjalistom[20]. Pomimo ograniczenia wpływów Ummy część jej postulatów w zakresie zdrowia, edukacji i pomocy społecznej została przyjęta przez rząd[21].

Gospodarka

Na wyspie istnieją liczne plantacje goździkowca i palmy kokosowej, które są głównymi towarami eksportowanymi z wyspy. Ponadto z Zanzibaru eksportuje się przyprawy, wodorosty i rafię. Dobrze rozwinięte jest rybołówstwo. Ważną rolę w gospodarce odgrywa turystyka.

Zwyczajowo na Zanzibarze stosuje się pewną formę lokalnego, nieoficjalnego czasu słonecznego. Według tego czasu doba rozpoczyna się codziennie o godzinie 6:00 rano (wschód słońca), a więc jest przesunięta względem czasu oficjalnego o 6 godzin[22].

Przypisy

  1. ↑ National Bureau of Statistics: CPI-Summary (January-April 2011). . (ang.).
  2. ↑ a b c d e Tanzania. Historia, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  3. ↑ a b c Zanzibar. portalwiedzy.onet.pl. .
  4. ↑ Speller 2007 ↓, s. 4.
  5. ↑ a b Shillington 2005 ↓, s. 1716.
  6. ↑ Parsons 2003 ↓, s. 106.
  7. ↑ Sheriff i Ferguson 1991 ↓, s. 239.
  8. ↑ Speller 2007 ↓, s. 5–6.
  9. ↑ Speller 2007 ↓, s. 27–28.
  10. ↑ Speller 2007 ↓, s. 5.
  11. ↑ Speller 2007 ↓, s. 7.
  12. ↑ Speller 2007 ↓, s. 6.
  13. ↑ Nationalism Is Viewed as Camouflage for Reds, „New York Times”
  14. ↑ Plekhanov 2004 ↓, s. 91.
  15. ↑ Zanzibar Quiet, With New Regime Firmly Seated, „New York Times”
  16. ↑ Speller 2007 ↓, s. 18.
  17. ↑ Speller 2007 ↓, s. 17.
  18. ↑ Speller 2007 ↓, s. 15.
  19. ↑ Zanzibar history. .
  20. ↑ Speller 2007 ↓, s. 19.
  21. ↑ Sheriff i Ferguson 1991 ↓, s. 241.
  22. ↑ Afryka - Tanzania - relacja z wyprawy i informacje praktyczne , www.yahodeville.com (pol.).

Bibliografia

  • Sergey Plekhanov, A Reformer on the Throne: Sultan Qaboos Bin Said Al Said, Trident Press Ltd, 2004, ISBN 1-900724-70-7 (ang.).
  • Abdul Sheriff, Ed Ferguson (red.), Zanzibar Under Colonial Rule, James Currey Publishers, 1991, ISBN 0-85255-080-4 (ang.).
  • Ian Speller, An African Cuba? Britain and the Zanzibar Revolution, 1964, „Journal of Imperial and Commonwealth History”, 35 (2), 2007, s. 1–35 (ang.).

Linki zewnętrzne