W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Zamek biskupów płockich w Broku, zajmując się jego najważniejszymi i aktualnymi aspektami. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, poprzez różne podejścia i perspektywy, które rozwinęły się na przestrzeni czasu. Temat ten jest dziś niezwykle ważny, ponieważ wywołał szeroką debatę i refleksję w różnych obszarach, od polityki po kulturę, i wyznaczył punkt zwrotny w sposobie rozwiązywania różnych problemów. W trakcie tworzenia tego artykułu będziemy analizować różne aspekty Zamek biskupów płockich w Broku, zagłębiając się w jego implikacje i tworząc przestrzeń do krytycznej refleksji wokół tego zjawiska.
![]() | |
Widok ruin od strony rzeki Bug | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny |
wczesny barok |
Inwestor |
Henryk Firlej |
Kondygnacje |
2 |
Rozpoczęcie budowy |
1617 |
Ukończenie budowy |
1624 |
Zniszczono |
1910 |
Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Broku ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu ostrowskiego ![]() | |
Położenie na mapie gminy Brok ![]() | |
52°42′03,3″N 21°52′26,0″E/52,700917 21,873889 |
Zamek biskupów płockich w Broku – pozostałości barokowego zamku biskupiego z 1 połowy XVII wieku znajdujące się w mieście Brok, w województwie mazowieckim.
Zamek, a właściwie letni pałac, został wybudowany w latach 1617–1624 przez biskupa Henryka Firleja, w pobliżu wcześniejszej drewnianej budowli, spalonej w 1605 roku[1]. Murowany pałac zbudowano na naturalnym wzniesieniu w widłach rzek Turek i Bug, jednak przypuszczalnie rezydencja nie posiadała żadnych urządzeń obronnych[2]. W zamku do czasów rozbiorów rezydowali wiosną i latem biskupi płoccy. W pałacu przebywali poeta Maciej Kazimierz Sarbiewski, pisarz Stanisław Łubieński. Od 1652 w pałacu w Broku pod opieką księdza Jana Chryzostoma Fabriciusa uczył się jako dziecko Michał Korybut Wiśniowiecki[3].
W czasie Potopu szwedzkiego pałac został obrabowany, ale nie zniszczony, natomiast kolejny raz wojska szwedzkie uszkodziły budynek na początku XVIII wieku podczas III wojny północnej[2]. Obiekt wyremontował w 1716 roku biskup Ludwik Bartłomiej Załuski, co upamiętnił tablicą nad wejściem. W 2 połowie XVIII wieku odnotowano zarysowanie murów[2]. Około 1770 roku sporządzono pierwszy zachowany do dzisiaj rysunek pałacu[4]. Opuszczony i zrujnowany pałac w 1822 roku został upaństwowiony i oddany w dzierżawę. W 1831 roku spłonęły dachy podczas jednej z zabaw. W 1851 roku w kaplicy mieszkał ogrodnik, a w głównym skrzydle były mieszkania, chlew a następnie fabryka[5]. W połowie XIX wieku dokonano częściowej rozbiórki murów[2]. W 2 połowie XIX wieku właścicielem obiektu był Władysław Rozbicki[6]. W marcu 1910 roku pałac oglądała komisja Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego Oddział w Łomży[6]. W kwietniu 1910 roku na polecenie właściciela obiektu młynarza Mórawskiego został rozebrany korpus pałacu, w związku z czym do dzisiaj zachowały się trzy ściany wieży i fundamenty[6][7].
W latach 1955–1957 wykonano prace zabezpieczające pałacu[8]. W latach 1983–1984 przeprowadzono badania archeologiczne[9].
W kościele w Broku znajduje się marmurowa tablica z 1716 r., która była umieszczona nad wejściem do pałacu, z napisem: „Ante istas fores l Quisquis antea fores / Vidisses inter favillas / hoc palatium, civitatem et villas”.
Korpus główny – dwukondygnacyjny wczesnobarokowy pałac miał plan prostokąta ok. 13 x 41,5 m. Korpus główny pałacu był zwieńczony widokowym belwederem[2]. Na parterze rezydencji w jej osi znajdowała się sień, z której z jednej strony przechodziło się do czterech ogrzewanych piecami i kominkami pokoi biskupa, a z drugiej do podpiwniczonej izby stołowej i dwóch pomieszczeń zwanych "skarbcami"[2]. Z sieni wchodziło się także do kaplicy i do wieży mieszczącej klatkę schodową. Na piętrze znajdowała się sień, sala reprezentacyjna z ośmioma oknami oraz z drugiej strony sieni cztery pokoje[2].
Kaplica - Od strony wschodniej do pałacu przylegała kaplica na planie czworoboku z półkolistą absydą, Kaplica we wnętrzu ozdobiona była obrazem św. Antoniego i sztukateriami, a pokryta była dachówką[2].
Wieża - Do kaplicy przylegała wieża, w której znajdowała się klatka schodowa łącząca poszczególne piętra[2]. Wieża była zwieńczona belwederem i kopułą z blachy[2]. Klatką schodową można było wspiąć się wyżej na belweder na wieży określony jako "siedzenie letnie"[2].