W tym artykule zbadamy fascynujący świat Ylli Bufi, temat, który wzbudził zainteresowanie zarówno naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. Dzięki szerokiemu repertuarowi aspektów do rozważenia, od historii po implikacje dla współczesnego społeczeństwa, Ylli Bufi to temat, który obiecuje zaoferować niezliczoną ilość interesujących perspektyw. Idąc tym tropem, będziemy starali się rozwikłać tajemnice otaczające Ylli Bufi, przedstawiając dane, badania i pomysły, które pomogą nam zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj. Przygotuj się na wyruszenie w odkrywczą podróż, która zabierze Cię w odkrywanie głębin Ylli Bufi i jego wielu aspektów.
| Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1948 |
|---|---|
| Premier Albanii | |
| Okres |
od 5 czerwca 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister przemysłu lekkiego i spożywczego Albanii | |
| Okres |
od 1990 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
Ylli Bufi (ur. 25 maja 1948 w Tiranie[1]) – albański polityk i chemik, deputowany, minister, w 1991 premier Albanii.
Z wykształcenia chemik, absolwent Uniwersytetu Tirańskiego, uzyskał również doktorat. Do pierwszej połowy lat 80. pracował m.in. w przedsiębiorstwach przemysłu spożywczego[1]. Działacz komunistycznej Albańskiej Partii Pracy, doszedł do stanowiska zastępcy członka komitetu centralnego[2]. W 1983 został wiceministrem w resorcie przemysłu lekkiego i spożywczego[1]. W latach 1990–1991 kierował tym ministerstwem w rządach Adila Çarçaniego i Fatosa Nano[2]. Był to okres pogłębiającego się kryzysu gospodarczego, społecznego i politycznego państwa, co wymuszało na komunistycznym przywódcy państwa Ramizie Alii stopniowe zmiany. W marcu 1991 odbyły się wielopartyjne wybory, w których komuniści uzyskali ponad 2/3 mandatów w parlamencie[3]. Ylli Bufi został wówczas wybrany na deputowanego[4], a w maju tegoż roku objął stanowisko ministra do spraw wyżywienia w drugim rządzie Fatosa Nano[1].
Przywódca demokratycznej opozycji Sali Berisha domagał się dalszych zmian, wspierając strajk generalny, który w czerwcu wymusił dymisję premiera. Doprowadziło to do powołania nowego rządu, w skład którego poza komunistami (którzy w tym samym miesiącu przekształcili się w Socjalistyczną Partię Albanii) weszli też przedstawiciele innych ugrupowań (głównie Demokratycznej Partii Albanii)[3]. Na czele tzw. rządu stabilizacji stanął Ylli Bufi[1], urząd objął 5 czerwca[5], a tydzień później jego gabinet został zatwierdzony przez parlament[2]. Podczas jego wizyty w Watykane zadeklarowano przywrócenie pełnych stosunków dyplomatycznych pomiędzy Albanią i Stolicą Apostolską[6]
Sytuacja w kraju ulegała ciągłemu pogorszeniu, demokraci zaczęli stawiać żądania przeprowadzenia nowych wyborów i rozliczenia działaczy komunistycznych, a po ich odrzuceniu na początku grudnia 1991 opuścili koalicję[3]. Sam Ylli Bufi publicznie ostrzegał o możliwości wyczerpania się zapasów żywności, co wywołało panikę i niepokoje społeczne (m.in. polegające na plądrowaniu magazynów żywności)[2][3]. Premier w konsekwencji zrezygnował, 11 grudnia zastąpił go na tym stanowisku bezpartyjny urzędnik Vilson Ahmeti[3][5]. Ylli Bufi kontynuował działalność polityczną. Wybierany z ramienia socjalistów do Zgromadzenia Albanii kolejnych kadencji, zasiadał w nim do 2009[1][4]. Od lipca 1997 do października 1999 sprawował urząd ministra gospodarki i prywatyzacji w rządach, którymi kierowali Fatos Nano i Pandeli Majko[7][8]. Od 2005 do 2009 był wiceprzewodniczącym parlamentu[4].