Ismail Qemali

Dziś Ismail Qemali jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu społeczeństwem. W miarę upływu czasu coraz ważniejsze staje się zrozumienie i analizowanie Ismail Qemali z różnych perspektyw. W tym artykule zagłębimy się w świat Ismail Qemali, badając jego implikacje, wpływ i możliwe rozwiązania. Poprzez wyczerpującą i szczegółową analizę staramy się przedstawić globalną i kompletną wizję tego tematu, która niewątpliwie będzie miała wpływ na przed i po w różnych obszarach codziennego życia.

Ismail Qemali
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1844
Wlora

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1919
Perugia

premier Albanii
Okres

od 29 listopada 1912
do 22 stycznia 1914

Następca

Turhan Pasza Përmeti

Faksymile
Odznaczenia
Bohater Albanii

Ismail Qemali (także: Ismail Kemal Bej[1]; ur. 16 stycznia 1844 we Wlorze, zm. 24 stycznia 1919 w Perugii[2]) – polityk albański, działacz niepodległościowy.

Życiorys

Od 1859 r. mieszkał w Stambule. Piastował szereg stanowisk w administracji osmańskiej, był m.in. gubernatorem Bejrutu. Był główną postacią stronnictwa niepodległościowego w Albanii w początkach XX w. W latach 1901−1908 internowany przez władze tureckie. Uwolniony w czasie rewolucji młodoosmańskiej. W wyborach 1908 uzyskał mandat deputowanego z okręgu Berat i zasiadał w parlamencie osmańskim. Po wybuchu pierwszej wojny bałkańskiej w 1912 rozpoczął podróż po stolicach państw europejskich, zabiegając o poparcie dla albańskiej niepodległości. Aktywnie uczestniczył w proklamacji niepodległości kraju 28 listopada 1912 r., kończącej niemal pięćsetletni okres osmańskiej władzy w Albanii.

Ismail Qemali rządził jako pierwszy premier Albanii w latach 1912−1914. W styczniu 1914 r. zmuszony przez przedstawicieli mocarstw do dymisji. W styczniu 1919 przybył do Peruggi, gdzie mieszkał w Hotelu Brufani, oczekując na możliwość spotkania z włoskimi politykami na temat przyszłości państwa albańskiego[2]. Zmarł nagle w hotelu. Jego ciało zostało przewiezione do Brindisi, a stamtąd do Wlory. W lutym 1919 został pochowany w Kaninie[2].

Był żonaty, miał trzech synów. Napisał wspomnienia Kujtimet.

Przypisy

Bibliografia

  • Czekalski Tadeusz, Powrót Albanii na mapę Europy, Przegląd Albański II: 1997
  • Vllamasi Sejfi, Ballafaqime politike ne Shqiperi (1897-1942), Tirane 1995