Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1852 roku
W tym artykule zbadamy fascynującą historię Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1852 roku, tematu, który z biegiem czasu wzbudził ciekawość wielu osób. Od swoich początków po dzisiejsze znaczenie, Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1852 roku pozostawił niezatarty ślad w społeczeństwie, wpływając na różne aspekty kultury, nauki, polityki i nie tylko. Dzięki szczegółowej analizie odkryjemy wiele aspektów Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1852 roku, jego wpływ w różnych epokach i jego znaczenie we współczesnym świecie. Przygotuj się na ekscytującą podróż w czasie i wiedzy, aby odkryć tajemnice i cuda, które ma do zaoferowania Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1852 roku.
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Rodzaj |
wybory prezydenckie | ||
| Data przeprowadzenia |
2 listopada 1852 (głosowanie powszechne) | ||
| Podstawa prawna | |||
| Głosowanie | |||
| |||
| |||
| |||
| |||
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1852 roku – siedemnaste wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Franklina Pierce’a, a wiceprezydentem został William R. King.
Kampania wyborcza
Wybory prezydenckie w 1852 roku odbywały się w cieniu, zawartego dwa lata wcześniej, Kompromisu 1850 roku[1]. Partia Wigów nie zdecydowała się udzielić ponownego poparcia dla prezydenta Millarda Fillmore’a[1]. Zawdzięczając swoje dwa wcześniejsze sukcesy wyborcze (z 1840 i 1848 roku) wojskowym, udzielili poparcia kolejnemu bohaterowi wojny z Meksykiem – generałowi Winfieldowi Scottowi[2]. Kandydatura została zaakceptowana po długich dyskusjach i sporach wewnątrzpartyjnych[1]. Na początku czerwca 1852 roku Partia Demokratyczna zwołała konwencję wyborczą w Baltimore[3]. Początkowo o nominację ubiegali się m.in.: Stephen A. Douglas, Sam Houston, James Buchanan, Lewis Cass, William L. Marcy i Joseph Lane[3]. Ponieważ przez długi czas żaden kandydat nie mógł uzyskać wymaganej większości 2/3 głosów, zaczęto szukać kandydatów kompromisowych[3]. W 35. głosowaniu zgłoszono Franklina Pierce’a, który w 49. głosowaniu uzyskał 283, spośród 289 głosów delegatów[3]. Nominację wiceprezydencką uzyskał William King[3]. Pierce nie prowadził kampanii wyborczej, pozostawiając to swojej partii[3]. Partia Wolnej Ziemi wysunęła kandydaturę Johna Hale’a[2]. Większość wyborców wigów z południa kraju odwróciła się od kandydatury Winfielda Scotta, z racji jego poglądów na temat niewolnictwa[1]. Przypieczętowało to klęskę Partii Wigów, która zniknęła ze sceny politycznej[1]. Zawarcie kompromisu 1850 roku, uspokoiło nieco nastroje w społeczeństwie, co przyłożyło się także na słabszy wynik Partii Wolnej Ziemi – zdobyli o połowę głosów mniej, niż w 1848 roku[1].
Kandydaci
Partia Demokratyczna
-
Franklin Pierce -
William King
Partia Wigów
-
Winfield Scott -
William Alexander Graham
_(14781510141).jpg)
Partia Wolnej Ziemi
-
John Hale -
George Washington Julian
Wyniki głosowania
Głosowanie powszechne odbyło się 2 listopada 1852 roku i wzięło w nim udział ok. 3,1 mln osób[4]. Pierce uzyskał 50,8% poparcia, wobec 43,9% dla Scotta i 4,9% Hale’a[4]. Ponadto oddano nieco ponad 12000 głosów na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów, m.in.: Daniela Webstera czy Jacoba Brooma[4]. Frekwencja wyniosła 69,6%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 9 lutego 1853[6]) Pierce uzyskał 254 głosy, przy wymaganej większości 149 głosów[7]. Na Scotta zagłosowało 42 elektorów[7]. W głosowaniu na wiceprezydenta zwyciężył William King, uzyskując 254 głosy, wobec 42 dla Williama Grahama[7].
Franklin Pierce został zaprzysiężony 4 marca 1853 roku[3].
| Kandydat na prezydenta | Partia | Głosowanie powszechne | Kolegium Elektorów | |
|---|---|---|---|---|
| Głosy | Procent | |||
| Franklin Pierce | Partia Demokratyczna | 1 607 510 | 50,8% | 254 |
| Winfield Scott | Partia Wigów | 1 386 942 | 43,9% | 42 |
| John Hale | Partia Wolnej Ziemi | 155 210 | 4,9% | 0 |
| Łącznie | 296 | |||
| Kandydat na wiceprezydenta | Partia | Kolegium Elektorów |
|---|---|---|
| William R. King | Partia Demokratyczna | 254 |
| William Graham | Partia Wigów | 42 |
| Łącznie | 296 | |
Przypisy
- ↑ a b c d e f Jones 2016 ↓, s. 228.
- ↑ a b Bartnicki 1995 ↓, s. 12.
- ↑ a b c d e f g Pastusiak 1999 ↓, s. 275.
- ↑ a b c US President – National Vote. Our Campaign. . (ang.).
- ↑ Election of 1852. CountingTheVotes. . (ang.).
- ↑ Presidential Election of 1852. Biblioteka Kongresu. . (ang.).
- ↑ a b c Electoral College Box – 1852. NARA. . (ang.).
Bibliografia
- Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
- Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
- Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).
| Wybory według lat |
|
|---|---|
| Kandydaci | |
| Zasady | |
| Prawybory |
