Woźny

Wygląd przypnij ukryj

Protazy, ostatni na Litwie Woźny Trybunału:
Odmyka klamkę – pusto jak w zaklętym gmachu;
Dobywa pozew, czyta głośno oświadczenie.
(Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, księga VI: Zaścianek).

Woźny (łac. ministerialis) – pracownik sądowy (w Polsce; na Litwie i Ukrainie do końca XIX w.).

Gdy upoważnienia woźnego rozciągały się na teren całego województwa, wówczas był on nazywany potocznie generałem (od łac. ministerialis generalis).

Nazwa ta używana była też w szkolnictwie, gdzie funkcjonowało równolegle określenie pedel (niem. Pedell, łac. bedellus), oraz w odniesieniu do pracowników teatralnych średniego szczebla odpowiedzialnych za aspekty techniczne funkcjonowania danej placówki.

Zadaniem woźnego sądowego było: rozwożenie i dostarczanie do wskazanej osoby korespondencji sądowej, np. pozwów, a w okresie I Rzeczypospolitej również ogłaszanie wyroków sądowych i intromisji.

Woźny w szkołach i na wyższych uczelniach dbał o przestrzeganie i zachowanie porządku gospodarczego i organizacyjnego na ich terenie.

Historia urzędu woźnego

Z określeniem woźny, w znaczeniu urzędnika ziemskiego, odpowiedzialnego za ogłaszanie dekretów sądowych i wręczanie pozwów, spotykamy się już w dokumentach z XIII wieku. Zgodnie ze Statutem Kazimierza Wielkiego z 1347 roku, jedynie wojewodowie, jako przewodniczący sądownictwu ziemskiemu, mogli mianować woźnych.

Wprowadzenie woźnego w obowiązki odbywało się przez tzw. „postrzyganie”. W Wielkopolsce w XV w. zamiast woźnych czynności sądowe wykonywali „wrotni zamkowi”. Woźny sądowy pełnił rolę pośrednika między sądem i stronami oraz między samymi stronami. Do jego obowiązków należało m.in.: doręczanie pozwów, dokonywanie wizji w sprawach karnych i cywilnych, składanie sprawozdań sądowi z przeprowadzonych czynności, ściąganie zasądzonych kary, udział w przeprowadzaniu egzekucji przy „wwiązaniu w dobra”, zapewnianie bezpieczeństwa i porządku podczas rozpraw, dokonywanie aresztowań i odpowiedzialność za areszt, udział w obdukcjach w przypadku zranień i zabójstw. Z uwagi na dokonywane przez siebie czynności nazywany był „posłem prawa”. Aż do 1766 r. mógł nie być szlachcicem.

Woźny w literaturze pięknej

Wspaniały portret woźnego, jako przedstawiciela drobnej szlachty litewskiej, ukazany został przez Adama Mickiewicza w poemacie Pan Tadeusz. W przypisach do dzieła możemy się również zapoznać z definicją urzędu woźnego napisaną przez autora poematu:

Woźny albo jenerał, wybrany uchwałą trybunalską lub sądową ze szlachty osiadłéj, roznosił pozwy, ogłaszał intromissye, robił wizye, przywoływał aktoraty etc. Pospolicie drobna szlachta urząd ten sprawowała.

Znani woźni fikcyjni

Argus Filch – woźny w Hogwarcie
Protazy – „ostatni w Litwie Woźny trybunału”, jeden z bohaterów Pana Tadeusza Adama Mickiewicza
Woźny (teatralny) Turecki – jedna z postaci charakterystycznych kabaretu telewizyjnego Olgi Lipińskiej Kurtyna w górę grana przez Janusza Gajosa
Pan Józef – woźny szkolny, jeden z bohaterów serialu telewizyjnego Gruby (w reżyserii Wojciecha Fiwka), grany przez Stanisława Milskiego
Pan Kropa – woźny szkoły w Wilczkowie z powieści Edmunda Niziurskiego Księga urwisów
Woźny „Kochasiu” – woźny szkoły mieszczącej się na przedmieściach Łodzi z powieści Hanny Ożogowskiej Tajemnica zielonej pieczęci

Bibliografia

Tadeusz Łepkowski, Mały słownik historii Polski, Wiedza Powszechna, 1961, s. 263.
Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992, s. 752.
Т. І. Доўнар, Гісторыя дзяржавы і права Беларусі, Мн.: Амалфея, (biał. T. I. Dounar, Historia państwa i prawa Białorusi, Mińsk, Amalfieja, 2007, cał. 400 s., ISBN 978-985-441-621-2, s. 110).
MichałM. Pawlikowski MichałM., Sądownictwo grodzkie w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej, Strzałków: Michał Pawlikowski, 2012, ISBN 978-83-933262-1-1, OCLC 804678615 .brak strony (książka)

Przypisy