Witold Eugeniusz Sawicki
W tym artykule zajmiemy się tematem Witold Eugeniusz Sawicki z szerokiej i szczegółowej perspektywy. Temat ten był przedmiotem debat i badań w różnych obszarach, dlatego istotne jest jego przeanalizowanie z punktu widzenia różnych dyscyplin i podejść. W całym artykule będziemy badać różne aspekty związane ze Witold Eugeniusz Sawicki, w tym jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i możliwe przyszłe implikacje. Ponadto zanurzymy się w różnych opiniach i stanowiskach istniejących wokół tego tematu, aby przedstawić kompletną i wyważoną wizję. Poprzez to kompleksowe podejście staramy się zapewnić czytelnikowi głębokie i wzbogacające zrozumienie Witold Eugeniusz Sawicki, wzbogacając w ten sposób wiedzę i refleksję na ten temat.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 stycznia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca brygady piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
.png){kind=small}
Witold Eugeniusz Sawicki h. Nowina (ur. 26 września 1896 w Zmysłówce, zm. 12 stycznia 1979 w Londynie) – pułkownik kawalerii Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez władze na uchodźstwie generałem brygady.
Życiorys
Witold Eugeniusz Sawicki urodził się 26 września 1896 roku w Zmysłówce k. Łańcuta, w rodzinie Henryka i Heleny z Michalików. Był wnukiem Ignacego i Matyldy z Palmowskich, powstańców styczniowych oraz prawnukiem Filipa Sawickiego, szwoleżera gwardii wojsk Napoleona, uczestnika inwazji na Rosję, odznaczonego Legią Honorową.
Z dniem 2 listopada 1927 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1927–1929. 23 sierpnia 1929 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku szefa wydziału[1].
31 sierpnia 1929 roku zawarł związek małżeński z Barbarą Kościesza-Kołakowską, z którą miał dwoje dzieci: Zofię (została nauczycielką) i Jacka (zmarłego jako niemowlę).
27 stycznia 1930 roku awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. W 1932 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, pozostając oficerem nadetatowym 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich[3].
Z dniem 1 maja 1934 roku został przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4]. W 1935 roku został przeniesiony do dowództwa Pomorskiej Brygady Kawalerii w Bydgoszczy na stanowisko szefa sztabu[5]. W 1938 roku został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.
W październiku 1943 roku został dowódcą 6 Lwowskiej Brygady Piechoty. Na jej czele walczył w kampanii włoskiej 1944–1945, w tym w bitwie o Monte Cassino.
Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 roku w korpusie generałów[5].
Zmarł 2 stycznia 1979 roku w Londynie. Jego prochy zostały pochowane w grobowcu na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A13-1-4)[6][5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (24 lipca 1944)
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[7]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”)
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[8]
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 17631[9]
- Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania)
- Legia Zasługi (USA)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 19.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 802.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
- ↑ a b c Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 137.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Kwatera Główna 6 Lwowskiej Brygady Piechoty - krzyz.montecassino.eu , krzyz.montecassino.eu .
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. .
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. .
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Henryk Korczyk: Polski Słownik Biograficzny. T. 35. Warszawa-Kraków: Instytut Historii PAN, 1994, s. 345–346. ISBN 83-86301-02-3.
Linki zewnętrzne
- Witold Sawicki, Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918, Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku mjp.najlepszemedia.pl.