Władysław Rusin

Obecnie Władysław Rusin zyskał duże znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Jego wpływ był odczuwalny w gospodarce, polityce, kulturze i codziennym życiu ludzi. Zjawisko to wzbudziło duże zainteresowanie i wywołało kontrowersje w różnych sektorach, które starają się zrozumieć implikacje i konsekwencje, jakie Władysław Rusin ma w dzisiejszym społeczeństwie. Dlatego tak istotne jest dogłębne zbadanie tego problemu, przeanalizowanie jego przyczyn, skutków i możliwych rozwiązań w celu sprostania wyzwaniom, jakie stwarza. W tym artykule wpływ Władysław Rusin na różne aspekty współczesnego życia zostanie kompleksowo omówiony, aby zapewnić czytelnikowi pełną i szczegółową wizję tego, tak aktualnego dzisiaj, problemu.

Władysław Rusin
Ilustracja
Władysław Rusin w mundurze strzeleckim przed 1932
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1895
Lwów (Galicja)

Data i miejsce śmierci

30 marca 1949
Brazylia

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Główna Komenda Związku Strzeleckiego

Stanowiska

komendant główny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Krzyża Orła II Klasy (Estonia) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Komandor Orderu Wazów (Szwecja) Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Krzyż Kawalerski Orderu Białej Róży Finlandii Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka „Za wierną służbę” Krzyż Obrony Lwowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Rusin[a] (ur. 13 czerwca 1895 we Lwowie, zm. 30 marca 1949 w Brazylii) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, przewodniczący Obwodu Warszawa-Południe Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1939 roku[2].

Życiorys

Władysław Rusin jako uczeń szkoły średniej wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich (PDS). Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W lipcu 1917 roku jako podporucznik w 5 pułku piechoty wraz z innymi żołnierzami I Brygady Legionów odmówił złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec.

W roku 1918 po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Następnie brał udział w obronie Lwowa, a także w walkach z Rosjanami na Litwie, Ukrainie i Łotwie.

Po zakończeniu walk o granice nowo tworzącej się Polski został mianowany na stanowisko dowódcy Batalionu Manewrowego w Rembertowie. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie[1]. W 1924 był przydzielony do 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko II oficera sztabu[3]. W 1926 został zastępcą komendanta miasta stołecznego Warszawy. W latach 1929–1931 pełnił funkcję zastępcy komendanta głównego Związku Strzeleckiego, a następnie w latach 1931–1934 funkcję komendanta głównego Związku Strzeleckiego. Z dniem 30 kwietnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[4].

Skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay[5]. Zmarł w roku 1949 na emigracji w Brazylii.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław II Rusin”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 373, 406.
  2. ↑  : Warszawa, maj 1939 r.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 74, 324, 350.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 59.
  5. ↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116,
  6. ↑ a b c d e Władysław Rusin, kapitan WP – fotografia portretowa z profilu.. audiovis.nac.gov.pl. .
  7. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1606)
  8. ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931. 
  9. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej oraz bezpieczeństwa publicznego”.
  11. ↑ M.P. z 1931 r. nr 75, poz. 123 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
  12. ↑ Na podstawie fotografii
  13. ↑ Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 (est.).
  14. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 380, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  15. ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 191
  16. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933. 
  17. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933. 
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia

Komendanci główni Związku Strzeleckiego 1919–1939