Vittorio Storaro
Dzisiaj Vittorio Storaro jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Od ekspertów w tej dziedzinie po tych, którzy dopiero zapoznają się z tematem, Vittorio Storaro zdołał przyciągnąć uwagę zróżnicowanej i rosnącej publiczności. Aby głębiej zagłębić się w jego znaczenie i zakres, w tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i wkładom, jakie oferuje Vittorio Storaro, w celu zapewnienia pełnej i wzbogacającej analizy. Podobnie zbadamy implikacje i praktyczne zastosowania Vittorio Storaro w różnych obszarach, podkreślając jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
 Vittorio Storaro na 54. MFF w Cannes (2001) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód |
operator filmowy |
| Lata aktywności |
od 1960 |
Vittorio Storaro (ur. 24 czerwca 1940 w Rzymie) – włoski operator filmowy, uważany za jednego z najwybitniejszych autorów zdjęć filmowych w całej historii kina[1][2]. Zasłynął umiejętnym operowaniem światłem i cieniem oraz posługiwaniem się określoną kolorystyką w budowaniu znaczeń obrazu filmowego[3]. Trzykrotny laureat Oscara za najlepsze zdjęcia.
Życiorys
Syn operatora kinowego. Gdy miał 11 lat zaczął uczyć się tajników fotografii. W wieku osiemnastu lat rozpoczął studia operatorskie w rzymskiej szkole filmowej Centro sperimentale di cinematografia. Pracę na planie filmowym w charakterze asystenta operatora rozpoczął na początku lat 60. Od 1968 był samodzielnym autorem zdjęć do filmów fabularnych[4].
Na filmowe salony wprowadził go Bernardo Bertolucci. Storaro był autorem zdjęć do wielu filmów tego reżysera, takich jak Konformista (1970), Strategia pająka (1970), Ostatnie tango w Paryżu (1972), Wiek XX (1976), Ostatni cesarz (1987), Pod osłoną nieba (1990) czy Mały Budda (1993).
Od połowy lat 90. Storaro często współpracował z hiszpańskim reżyserem Carlosem Saurą. Był autorem zdjęć do takich jego filmów jak: Flamenco (1995), Tango (1998), Goya (1999, Europejska Nagroda Filmowa za najlepsze zdjęcia) i Ja, Don Giovanni (2009).
Wśród innych reżyserów, dla których pracował, należy wymienić: Francisa Forda Coppolę (Ten od serca, 1982; Tucker. Konstruktor marzeń, 1988), Warrena Beatty’ego (Czerwoni, 1981; Senator Bulworth, 1998), Alfonso Arau (Dar z nieba, 2000; Diabelskie sztuczki, 2010) i Woody'ego Allena (Śmietanka towarzyska, 2016; Na karuzeli życia, 2017).
Zasiadał w jury konkursu głównego na 44. MFF w Cannes (1991).
Nagrody
Swojego pierwszego Oscara zdobył za zdjęcia do Czasu apokalipsy (1979) Francisa Forda Coppoli. Kolejną statuetkę odebrał dwa lata później za Czerwonych (1981) Warrena Beatty’ego. Trzeciego Oscara przyniosło mu ponowne artystyczne spotkanie z Bertoluccim i praca nad Ostatnim cesarzem (1987). Poza tym był jeszcze nominowany do Oscara za zdjęcia do Dicka Tracy’ego (1990). Jest też laureatem Nagrody BAFTA za zdjęcia do Pod osłoną nieba (1990)[5].
W 1994 na festiwalu Camerimage odebrał nagrodę za całokształt twórczości. Otrzymał również tytuł doktora honoris causa łódzkiej filmówki (2001)[6].
Przypisy
- ↑ And the 11 most influential cinematographers of all time are.... Screen Daily. . (ang.).
- ↑ The 10 Most Visually Stunning Movies Shot by Vittorio Storaro. Taste of Cinema. . (ang.).
- ↑ Podróż przez życie Vittorio Storaro. Gazeta Wyborcza: Łódź. . (pol.).
- ↑ Vittorio Storaro. Giffoni Film Festival. . (ang.).
- ↑ Vittorio Storaro: Awards. IMDb. . (ang.).
- ↑ O nas – doktoraty Honoris Causa , Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi (pol.).
Linki zewnętrzne
- Vittorio Storaro w bazie IMDb (ang.)