Via Merulana

W tym artykule zajmiemy się tematem Via Merulana, który był przedmiotem zainteresowania i dyskusji w różnych obszarach. Via Merulana przyciągnął uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa ze względu na swoje znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Na przestrzeni historii Via Merulana odgrywał fundamentalną rolę w różnych aspektach, między innymi społecznym, kulturowym, technologicznym, politycznym i gospodarczym. W tym artykule zbadamy różne wymiary i perspektywy związane z Via Merulana, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat.

ulica Via Merulana
Ilustracja
Widok z Lateranu
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym

Długość

1000 m

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Via Merulana”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Via Merulana”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Via Merulana”
Ziemia41°53′22,8″N 12°30′11,7″E/41,889667 12,503250
Multimedia w Wikimedia Commons

Via Merulana – jedna z dróg w Rzymie, łącząca plac Jana Pawła II w pobliżu bazyliki laterańskiej z placem przed bazyliką Matki Bożej Większej, na prawym brzegu Tybru, w rione Esquilino.

Została uwieczniona przez Carla Emilia Gaddę w powieści Quer pasticciaccio brutto de via Merulana, wydanej w 1946.

Historia

Via Merulana została wymieniona w opisie trasy procesyjnej w tzw. Ordo Benedicti z 1143. Trakt łączył wówczas Nimfeum Aleksandra (tzw. Trofeum Maria na placu Wiktora Emanuela II) z arkadami nerońskimi Akweduktu Klaudiusza na Celiusie[1]. Toponim występował w nazwach trzech kościołów: S. Bartholomaei de Merulana lub in Capite Merulanae, S. Basilidis in Merulana oraz S. Matthaei in Merulana[2].

Obecna droga przebiega wzdłuż linii wyznaczonej przez renesansową Via Gregoriana, wytyczonej w czasach papieży Grzegorza XIII i Sykstusa V. Via Gregoriana była miejscem procesji odbywających się między bazylikami: Matki Bożej Większej, Laterańską i Świętego Krzyża Jerozolimskiego. Przy niej wznoszono począwszy od XVII wieku podmiejskie wille patrycjatu rzymskiego. Jedną z ostatnich, wzniesioną w 1830, która wraz z otaczającym parkiem przetrwała do XXI wieku, jest Villa Wolkonsky. Inne zostały zburzone lub zasłonięte przez współczesne budowle, wzniesione w czasach rozwoju urbanistycznego za panowania Humberta I i Wiktora Emanuela III[3].

Zabytki

Przypisy

  1. ↑ Ordo Benedicti. (łac.).
  2. ↑ Lawrence Richardson Jr.: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1992, s. 417. ISBN 978-0-8018-4300-6. (ang.).
  3. ↑ Roma. Touring Editore, 2015. ISBN 978-88-365-6798-0. (wł.).