Uników (województwo łódzkie)
W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Uników (województwo łódzkie). Od jego początków po obecną ewolucję, zbadamy każdy istotny aspekt i aspekt Uników (województwo łódzkie). Nie ma znaczenia, czy jesteś ekspertem w danej dziedzinie, czy dopiero zaczynasz się nią interesować, w tym artykule znajdziesz pełny i szczegółowy przegląd oraz aktualne informacje na temat Uników (województwo łódzkie). Poprzez analizy, statystyki i zeznania odkryjemy jego prawdziwy wpływ i znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Przygotuj się na zanurzenie się w podróż pełną odkryć i wiedzy o Uników (województwo łódzkie).
| wieś | |
_ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82.JPG) Uników – kościół | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
43 |
| Kod pocztowy |
98-270[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ESI |
| SIMC |
0722756 |
Położenie na mapie gminy Złoczew  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu sieradzkiego  | |
 51°24′09″N 18°32′56″E/51,402500 18,548889[1]
| |
Uników – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Złoczew.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.
Pierwsza pisana wzmianka o wsi pochodzi z 1386 r. Wieś do XVI w. stanowiła własność rodu Unikowskich, w poł. tego wieku przeszła w posiadanie kapituły gnieźnieńskiej. Parafia niezawodnie istniała tu już w XIV w. Istniejąca tu świątynia była znana w całej okolicy ze względu na znajdujący się w niej rzekomo cudowny obraz św. Stanisława, do którego pielgrzymował również w r. 1436 Jan Długosz, ówczesny proboszcz niedalekiego Kłobucka. Ten pierwszy drewniany kościół był w 1622 r. gruntownie restaurowany, a w 1870 r. ze względu na starość rozebrany. Nowy, murowany kościół powstał do 1875 r. za czasów proboszcza Marcina Rosińskiego. Kościół ten w 1929 r. spalił się wraz z ruchomym wyposażeniem, a w toku odbudowy słynny obraz św. Stanisława, który z pożaru ocalał, wywieziono do Częstochowy skąd już nigdy nie powrócił.
Większość wyposażenia obecnego kościoła jest współczesna. Na uwagę zasługuje barokowa rzeźba św. Walentego z XVIII w., rokokowa św. Jana Nepomucena oraz krucyfiks i kielich z XVIII w. Z poprzedniego drewnianego kościoła zachowano belkę oddzielającą prezbiterium od nawy z wyryta datą „1620”. W przedsionku zachowane marmurowe tablice epitafijne: Marcina Rosińskiego (1829–1898), Klotyldy z Taczanowskich Tarnowskiej (1846–1876) i Kamilli z Węgierskich Tarnowskiej (1823–1895), dobrodziei kościoła. W bocznych barokowych ołtarzach obrazy z XVIII w. Barokowe tabernakulum i ambona oraz rokokowa chrzcielnica, organy i szafa-komoda stojąca w zakrystii. Cennym obiektem jest rzeźbiona ława kolatorska z herbem Jelita, wykonana przez lokalnego rzemieślnika w XVII w. Obok kościoła murowana dzwonnica, na której wiszą 3 dzwony: boczne z 2 poł. XV w. i środkowy z 1531 r. Plebania murowana z 1872 r.
Zabytki
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[3] na listę zabytków wpisany jest obiekt:
- kościół parafialny pw. św. Stanisława, 1875, nr rej.: 11 z 22.08.1977
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 142970
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1326 .
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. .
| Miasto | |
|---|---|
| Wsie | |
| Kolonie | |
| Osada | |
| Osady leśne | |
| Części miasta | |
| Części wsi | |
| Pozostałe miejscowości |
