Tadeusz Abłamowicz

W dzisiejszym świecie Tadeusz Abłamowicz stał się tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na życie codzienne, Tadeusz Abłamowicz przykuł uwagę naukowców, ekspertów i fanów. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Tadeusz Abłamowicz, od jego pochodzenia po konsekwencje dla dzisiejszego świata, w celu zaoferowania pełnej i wzbogacającej wizji tego fascynującego tematu.

Tadeusz Abłamowicz
Ilustracja
major rezerwy artylerii major rezerwy artylerii
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1884
Nowa Wieś Narodowa, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1906–1907, 1914–1919, 1920–1924

Siły zbrojne

C. K. Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

Pułk Artylerii Fortecznej Nr 2
Pułk Artylerii Ciężkiej Nr 12
2 Pułk Artylerii Górskiej
205 Pułk Piechoty
10 Pułk Artylerii Ciężkiej

Stanowiska

dowódca baterii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa)
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

urzędnik bankowy

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Abłamowicz[a] (ur. 2 lutego 1884 w Nowej Wsi Narodowej, zm. 1940 w ZSRR) – major rezerwy artylerii Wojska Polskiego, urzędnik bankowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 2 lutego 1884 w Nowej Wsi Narodowej (obecnie Kraków) jako syn Stanisława[1][2][3] i Marii z domu Matuszewicz[4][5]. Miał sześcioro rodzeństwa: Stanisławę[6], Marię, Piotra, Adama, Włodzimierza i Witolda[3].

Uczył się w C. K. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie w 1902 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[7][5]. Następnie w 1906 ukończył studia na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Jagiellońskiego[4], a rok później uzyskał absolutorium[8]. W trakcie studiów udzielał się we wspieraniu emigrantów pochodzących z obszaru zaboru rosyjskiego[9]. Jako jednoroczny ochotnik C. K. Armii odbywał służbę w 2 pułku artylerii fortecznej w Krakowie od 1906 do 1907[9]. Później posiadał przydział do tej jednostki trafiając do niej na ćwiczenia[10][11][9]. W rezerwie korpusu artylerii fortecznej został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1909[12], następnie awansowany na chorążego 1 stycznia 1909[13] i na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1912[14]. Od 1 stycznia 1908 był zatrudniony na stanowisku urzędniczym w Banku Krajowym we Lwowie[9].

Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 został zmobilizowany do macierzystej jednostki i w składzie 6 baterii służył na froncie rosyjskim i serbskim do końca września 1916[9]. Został awansowany na stopień porucznika w rezerwie artylerii fortecznej z dniem 1 lipca 1915[15]. Od 2 października 1916 do 20 kwietnia 1918 pozostawał instruktorem w baterii zapasowej swojego pułku[9][16][17][18]. Od maja 1918 był oficerem 12 pułku artylerii ciężkiej jako oficer baterii i dowódca baterii nadmorskiej[9].

Po powrocie do Lwowa w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie miasta podczas wojny polsko-ukraińskiej[9][4]. U kresu tych walk zgłosił się do Wojska Polskiego i 23 listopada 1918 został przydzielony do lwowskiego Dowództwa Artylerii WP[9]. 28 lutego 1919 został skierowany do Krakowa i wyznaczony na stanowisko dowódcy baterii zapasowej 2 pułku artylerii górskiej[9]. W 1919 wyreklamowano go z armii z inicjatywy wcześniejszego pracodawcy (późniejszy Bank Gospodarstwa Krajowego), po czym pracował tamże jako kierownik działu likwidatur[9]. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej zgłosił się do wojska i został dowódcą baterii w 205 pułku ochotniczym, walcząc od końca lipca do końca grudnia 1920 na Wołyniu i Podolu[9]. W ostatnim dniu tego roku został zdemobilizowany[9]. W 1922 zweryfikowano go w stopniu kapitana, a później został zatwierdzony w stopniu majora rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[19][20][9]. W 1923, 1924, jako oficer rezerwowy był przydzielony do 10 pułku artylerii ciężkiej w garnizonie Przemyśl[21][22]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer po ukończeniu 40 roku życia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[23][9].

Od 1921 ponownie pracował w Banku Gospodarstwa Krajowego[9]. 12 lipca 1927 został wybrany prezesem komisji rozjemczej Giełdy Pieniężnej we Lwowie[24]. Pod koniec lat 20. był urzędnikiem bankowym we Lwowie[25]. W 1932 był dyrektorem Banku Ziemian we Lwowie[9]. 25 lutego 1937 został wybrany wiceprezesem zarządu koła Związku Oficerów Rezerwy we Lwowie[26], pełniąc tę funkcję do lata 1939 (dodatkowo też skarbnik)[9]. Od 1938 do 1939 funkcjonował jako urzędnik z upoważnieniem do parcelacji na obszarze województwa lwowskiego[9].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów nocą 8/9 grudnia 1939 we Lwowie[9]. Był przetrzymywany w więzieniu na Zamarstynowie[9]. W 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD[1]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-46 oznaczony numerem 1)[1]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni[27].

Od 1915 był żonaty z Heleną z domu Elektorowicz[9]. Miał syna Tadeusza (ur. 1917)[9].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Thaddäus Abłamowicz”.

Przypisy

  1. ↑ a b c Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 1. .
  2. ↑ Tadeusz Abłamowicz. wbh.wp.mil.pl. .
    •Tadeusz Abłamowicz. wbh.wp.mil.pl. .
  3. ↑ a b Stanisław Abłamowicz, „Nowa Reforma” (127), 5 czerwca 1901, s. 2.
  4. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 1. .
  5. ↑ a b Księga 2015 ↓, s. 121.
  6. ↑ Józef Reiss, Aze schudła z ony chytrości do muzyki, „Dziennik Polski” (336), 7 grudnia 1946, s. 3.
  7. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum św. Jacka w Krakowie za rok szkolny 1902. Kraków: 1902, s. 52, 67.
  8. ↑ Księga 2015 ↓, s. 121-122.
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Księga 2015 ↓, s. 122.
  10. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1910. Wiedeń: 1909, s. 1008.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1911. Wiedeń: 1910, s. 1013.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 1020.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1913. Wiedeń: 1912, s. 1079.
  11. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 906.
  12. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1910. Wiedeń: 1909, s. 1002.
  13. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 1011.
  14. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 894.
  15. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 895.
  16. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 813.
  17. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 1103.
  18. ↑ a b c Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1368.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 837.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 762.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 797.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 715.
  23. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 955.
  24. ↑ Komunikat Biura Giełdy Pieniężnej. „Gazeta Lwowska”. Nr 158, s. 4, 14 lipca 1927. 
  25. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 15, s. 2, 19 stycznia 1930. 
  26. ↑ Nowy zarząd Zw. Oficerów Rezerwy we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 47, s. 3, 28 lutego 1937. 
  27. ↑ Tadeusz Abłamowicz. nieobecni.com.pl. .
  28. ↑ M.P. z 1930 r. nr 12, poz. 18 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia