Stanisław Kukuryka
Obecnie Stanisław Kukuryka stał się tematem dużego zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Zarówno w społeczeństwie, jak i na polu akademickim Stanisław Kukuryka wywołał szereg mieszanych emocji i opinii, które wywołały niekończące się dyskusje i refleksje. Dlatego istotne jest poświęcenie czasu i przestrzeni na zbadanie i dogłębną analizę wpływu i konsekwencji, jakie Stanisław Kukuryka ma na nasze życie. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty związane z Stanisław Kukuryka, badając jego pochodzenie, ewolucję, konsekwencje i możliwe rozwiązania. Podobnie zajmiemy się różnymi perspektywami i stanowiskami dotyczącymi Stanisław Kukuryka, aby poszerzyć nasze zrozumienie tego złożonego i znaczącego tematu.
| Data i miejsce urodzenia |
14 czerwca 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 maja 2010 |
| Minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych | |
| Okres |
od 9 października 1982 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Stanisław Edward Kukuryka (ur. 14 czerwca 1928 w Zemborzycach, zm. 12 maja 2010 w Warszawie[1]) – polski polityk, minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji, ambasador PRL/RP w Libii w latach 1986–1990.
Życiorys
Syn Stanisława i Marianny. Na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie uzyskał tytuł magistra prawa.
W 1962 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i radnym Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie (pełnił mandat do 1967). Był współzałożycielem i pierwszym prezesem Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej[2][3]. W latach 1964–1966 zasiadał w egzekutywie Komitetu Miejskiego partii w Lublinie. Był także członkiem plenum Komitetu Warszawskiego. W okresie od 1980 do 1981 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR.
W latach 1972–1982 był prezesem Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkalnego, a od 9 października 1982 do 12 listopada 1985 był ministrem budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. Od 1973 do 1983 zasiadał w prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W latach 1976–1985 był posłem na Sejm PRL VII i VIII kadencji. Był także ambasadorem PRL/RP w Libii (1986–1990).
W latach 1983–1988 zasiadał w prezydium Rady Obywatelskiej Budowy Pomnika Szpitala Centrum Zdrowia Matki Polki[4]. W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[5]. Honorowy Prezes Polskiego Towarzystwa Mieszkaniowego, współzałożyciel Stowarzyszenia Spółdzielców Mieszkaniowych i Zarządców Nieruchomości Konfederacja Warszawska, działacz Towarzystwa Przyjaciół Dzieci.
Zmarł 12 maja 2010 w Warszawie po ciężkiej chorobie. Został pochowany 17 maja 2010 w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 18-1-7)[6].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998) – za wybitne zasługi dla rozwoju mieszkalnictwa w Polsce[7][8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Order Uśmiechu
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1975)[9]
Przypisy
- ↑ Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”.
- ↑ Informator nr 70 Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, grudzień 2010.
- ↑ Lubelska Spółdzielnia Mieszkaniowa. domyspoldzielcze.pl.
- ↑ „Dziennik Łódzki”, nr 104 (10320), 27–29 maja 1983, s. 5.
- ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011. radaopwim.gov.pl.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Stanisław Kukuryka, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 42, poz. 582.
- ↑ Obchody 80. rocznicy odzyskania niepodległości. prezydent.pl, 10 listopada 1998.
- ↑ Wręczenie honorowych odznak „Za zasługi dla Warszawy”, „Trybuna Ludu”, nr 13, 16 stycznia 1975, s. 9.
Bibliografia
- Leksykon Historii Polski z 1995
- „Gazeta Wyborcza” z 13 maja 2010 (nekrologi)
- „Gazeta Wyborcza” z 14 maja 2010 (nekrologi)
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
