Stała Maerckera

W tym artykule przyjrzymy się Stała Maerckera, tematowi, który w ostatnich latach przykuł uwagę zarówno naukowców, ekspertów, jak i hobbystów. Stała Maerckera okazał się złożonym i wieloaspektowym tematem obejmującym szeroki zakres perspektyw i podejść. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w dziedzinie nauki, Stała Maerckera był przedmiotem debaty i dyskusji w różnych kręgach i dyscyplinach. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w różne aspekty Stała Maerckera, badając jego pochodzenie, ewolucję i możliwe implikacje na przyszłość. Mamy nadzieję zapewnić naszym czytelnikom obszerny i wzbogacający wgląd w ten fascynujący temat.

Stała Maerckera – stanowi podstawę obliczania skrobiowości ziemniaków metodami hydrostatycznymi. Określa średnią zawartość substancji nieskrobiowych obecnych w suchej masie ziemniaka. Ilość substancji nieskrobiowych, w przeciwieństwie do zawartości skrobi, ulega zmianom tylko w niewielkim stopniu i wynosi średnio 5,75% masy ziemniaka[1].

Substancje nieskrobiowe w ziemniakach (średnia zawartość):

1,70% – węglowodany nieulegające fermentacji (w tym kwasy organiczne ~0,6%),
2,00% – związki azotowe,
0,15% – tłuszcze,
0,90% – włókno surowe,
1,00% – popiół[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Aleksander Lempka (red.): Towaroznawstwo produktów spożywczych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, 1975, s. 536.
  2. ↑ Mieczysław Pałasiński (red.): Technologia przetwórstwa węglowodanów. Kraków: Polskie Towarzystwo Technologów Żywności – Oddział Małopolski, 2005, s. 34. ISBN 83-7108-061-1.