Sojuz-T
W dzisiejszych czasach Sojuz-T to temat, który jest na ustach wszystkich i który nie pozostaje niezauważony w dzisiejszym społeczeństwie. W miarę pogłębiania się analizy jego znaczenie i znaczenie stają się coraz bardziej oczywiste. Sojuz-T wygenerował szeroką gamę opinii i stanowisk, zarówno za, jak i przeciw, co wywołało ciągłą debatę w różnych obszarach. W tym artykule w pełni zbadamy wpływ, jaki Sojuz-T miał na nasze codzienne życie, a także jego konsekwencje dla teraźniejszości i przyszłości. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy istniejące wokół Sojuz-T, aby zapewnić wszechstronną i kontrastową wizję tego enigmatycznego tematu.
| |
| Inne nazwy |
Sojuz 7K-ST |
|---|---|
| Producent | |
| Operator | |
| Państwo pochodzenia | |
| Zastosowanie | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Produkcja | |
| Stan obecny |
wycofany |
| Liczba wszystkich lotów |
16 |
| Liczba udanych lotów |
15 |
| Liczba nieudanych lotów |
1 |
| Pierwszy lot |
16.12.1979 (Sojuz T-1) |
| Ostatni lot |
13.03.1986 (Sojuz T-15) |
| Dane techniczne | |
| Masa |
6850 kg |
| Zasilanie | |
Sojuz 7K-ST (ros. Союз 7К-СТ) lub krócej Sojuz-T (Союз-Т) – pojazd kosmiczny programu Sojuz, przeznaczony specjalnie dla stacji kosmicznej Salut 7, jednak odbył również loty na stacje Salut 6 i Mir. Był również pierwszą generacją pojazdów Sojuz umożliwiającą lot 3-osobowej załogi od czasu lotu Sojuza 11 w czerwcu 1971.
Nowy statek różnił się od dotychczasowych Sojuzów ważnymi szczegółami wyposażenia. Składał się z trzech części: sekcji orbitalnej, kapsuły lądującej i przedziału sprzętowego z bateriami słonecznymi. Należały do nich płyty z bateriami ogniw słonecznych, układy łączności radiowej oraz układy sterowania usytuowaniem. Ogniwa słoneczne umożliwiały skuteczne zasilanie w energię elektryczną przez dłuższy czas, a nie wyłącznie z akumulatorów o ograniczonej pojemności. Pozwoliło to na wykorzystanie Sojuzów T do realizacji dłużej trwających misji. Nowe układy radiowe umożliwiły kosmonautom lepszą łączność z ośrodkami naziemnymi. Wyposażenie jak w statkach Sojuz, z dodatkowym komputerem i zmienionym systemem napędowym z jednolitym paliwem dla wszystkich silników. Sojuzy wyposażono jeszcze w jedno udoskonalenie uruchamiane podczas powrotu na Ziemię. Kilkaset metrów nad Ziemią odstrzelane były zewnętrzne okienka iluminatorów, które ulegają zmętnieniu w czasie wtargnięcia w atmosferę. Dzięki temu załoga mogła obserwować miejsce lądowania, co miało duże znaczenie, również psychologiczne. Długość statku - 6,98 m, maksymalna średnica korpusu 2,72 m, rozpiętość baterii słonecznych - 10,60 m. Masa orbitalna 6850 kg, masa lądownika 3000 kg[1].
Misje
Testy bezzałogowe:
- Kosmos 1001
- Kosmos 1074
- Sojuz T-1 (test bezzałogowy, wystrzelony w 1979)
Loty załogowe:
- Sojuz T-2
- Sojuz T-3
- Sojuz T-4
- Sojuz T-5
- Sojuz T-6
- Sojuz T-7
- Sojuz T-8
- Sojuz T-9
- Sojuz T-10-1 (katastrofa rakiety, załoga przeżyła)
- Sojuz T-10
- Sojuz T-11
- Sojuz T-12
- Sojuz T-13
- Sojuz T-14
- Sojuz T-15 (lot na stacje Salut 7 i Mir)
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Mir Hardware Heritage
- David S.F. Portree, Mir Hardware Heritage, NASA RP-1357, 1995
- Mir Hardware Heritage (wikisource)
- Mark Wade: Soyuz T. Encyclopedia Astronautica . . . (ang.).