W dzisiejszym świecie Kosmos 140 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu coraz szerszego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy znaczenie w obecnym kontekście, Kosmos 140 nadal jest przedmiotem debaty i analiz w różnych obszarach. Od sfery akademickiej po popularną, Kosmos 140 niezmiennie budzi zainteresowanie i prowokuje do refleksji na temat jego implikacji i konsekwencji dla współczesnego świata. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Kosmos 140, analizując jego implikacje, ewolucję w czasie i znaczenie w bieżącym kontekście.
![]() | |
Indeks COSPAR |
1967-009A |
---|---|
Państwo | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum |
165 km[1] |
Apogeum |
218 km[1] |
Okres obiegu |
88,5 min[1] |
Nachylenie |
51,7°[1] |
Mimośród |
0,00403[1] |
Czas trwania | |
Początek misji |
7 lutego 1967 03:21 UTC |
Powrót do atmosfery |
9 lutego 1967 |
Wymiary | |
Masa całkowita |
6450 kg[1] |
Kosmos 140 (ros. Космос-140) – bezzałogowy lot kosmiczny w ramach programu Sojuz. Misja Kosmos 140 była trzecim testem tego statku (drugim, podczas którego udało się go wynieść na orbitę okołoziemską).
Start misji Kosmos 140 był udany, problemy zaczęły się na orbicie. System kontroli orientacji zawiódł, statek zużył niepotrzebnie dużą ilość paliwa i nie mógł utrzymać orientacji pozwalającej na skuteczne działanie paneli słonecznych; pomimo tego obsługa naziemna zachowała nad nim kontrolę. Pojazd wszedł w atmosferę pod ostrzejszym kątem niż zakładano. Podczas oddzielania kapsuły powrotnej doszło do jej dekompresji i wypalenia trzydziestocentymetrowej dziury w osłonie termicznej. Systemy lądowania kapsuły zadziałały, zboczyła ona jednak z planowanego kursu o 500 km i trafiła w taflę lodu na zamarzniętym Jeziorze Aralskim, przebijając ją i tonąc na głębokość 10 m. Statek musieli wydobyć nurkowie. Mimo to dowództwo programu Sojuz uznało misję na dostatecznie udaną, aby następny lot był lotem załogowym[2][3].