Sitowiec (roślina)

W tym artykule przyjrzymy się Sitowiec (roślina) z unikalnej i szczegółowej perspektywy. Sitowiec (roślina) to ekscytujący temat, który wzbudził zainteresowanie wielu osób i słusznie. W tym tekście będziemy analizować wpływ, jaki Sitowiec (roślina) wywarł na różne obszary, a także jego dzisiejsze znaczenie. Zagłębiając się w jego historię i ewolucję, odkryjemy czynniki, które przyczyniły się do jego znaczenia oraz trendy, które ukształtowały jego rozwój. Dodatkowo zagłębimy się w różne punkty widzenia i opinie na temat Sitowiec (roślina), zapewniając kompleksowe spojrzenie na ten intrygujący temat. Przygotuj się na zanurzenie się w pouczającą i wnikliwą podróż po Sitowiec (roślina)!

Sitowiec
Ilustracja
Sitowiec nadmorski
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

ciborowate

Rodzaj

sitowiec

Nazwa systematyczna
Bolboschoenus (Ascherson) Palla
E. H. Hallier et A. Brand, Koch's Syn. Deutsch. Schw. Fl. ed. 3. 2531. Jan 1905
Typ nomenklatoryczny

B. maritimus (Linnaeus) Palla[3]

Multimedia w Wikimedia Commons

Sitowiec (Bolboschoenus) – rodzaj roślin z rodziny ciborowatych. Należy do niego w zależności od ujęcia systematycznego od 8[4] do 15[5] gatunków. Rodzaj jest niemal kosmopolityczny[5]. Do polskiej flory należy gatunek rodzimy – sitowiec nadmorski (Bolboschoenus maritimus). W XXI wieku odkryto obecność roślin również dwóch innych, introdukowanych gatunków i mieszańca między nimi[6].

Rozmieszczenie geograficzne

Rodzaj jest niemal kosmopolityczny. Brak jego przedstawicieli w strefie klimatu bardzo chłodnego i w strefie tropikalnej w obszarach zajmowanych przez wielkie kompleksy lasów tropikalnych[5]. Największe zróżnicowanie gatunkowe rodzaju występuje w Ameryce Północnej i Azji wschodniej[4].

W Polsce rośnie jeden gatunek rodzimy – sitowiec nadmorski Bolboschoenus maritimus[7]. Poza nim zarejestrowano w Polsce dwa gatunki obce i mieszańca między nimi:

Systematyka

Synonim taksonomiczny
  • Schoenus subdiv. Bolboschoenus Ascherson, Fl. Prov. Brandenb. 1: 753. 1864[3]
Pozycja systematyczna według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)

Rodzaj należy do rodziny ciborowatych (Cyperaceae) z rzędu wiechlinowców (Poales) stanowiącego jeden z kladów jednoliściennych (monocots)[2]. W obrębie rodziny należy do plemienia Fuireneae w obrębie podrodziny Cyperoideae[9].

Wykaz gatunków[5]

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ a b Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ a b Bolboschoenus. Index Nominum Genericorum (ING) . Smithsonian National Museum of Natural History. . (ang.).
  4. ↑ a b Song-Yun Liang, Gordon C. Tucker, David A. Simpson: Bolboschoenus. Flora of China . eFloras.org. . (ang.).
  5. ↑ a b c d Bolboschoenus (Asch.) Palla. Plants of the World online . Royal Botanic Gardens, Kew. .
  6. ↑ a b c d Zdenka Hroudová, Petr Zákravský, Jan J. Wójcicki, Karol Marhold & Vlasta Jarolĺmová. The genus Bolboschoenus (Cyperaceae) in Poland. „Polish Botanical Journal”. 50 (2), s. 117-137, 2005. 
  7. ↑ Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 43, ISBN 978-83-62975-45-7.
  8. ↑ Soňa Píšová, Zdenka Hroudová, Zuzi Chumova, Tomas Fer. Ecological hybrid speciation in central-European species of Bolboschoenus: genetic and morphological evaluation. „Preslia”. 89, s. 17-39, 2017. DOI: 10.23855/preslia.2017.017. . (ang.). 
  9. ↑ M. Muasya, D. Simpson, G. Verboom, P. Goetghebeur, R. Naczi, M. Chase, E. Smets: Phylogeny of Cyperaceae Based on DNA Sequence Data: Current Progress and Future Prospects. Bot. Rev. 75 . 2009. s. 2–21. . (ang.).