Salut 5
W dzisiejszym świecie Salut 5 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, znaczenie w nauce czy wpływ na kulturę popularną, Salut 5 przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule staramy się dokładnie zbadać wszystkie aspekty związane z Salut 5, analizując jego wpływ w różnych obszarach i oferując kompleksową i dogłębną wizję tego fascynującego tematu. Od jego początków po obecne znaczenie, ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i szczegółowego spojrzenia na Salut 5, oferując czytelnikom szersze i bogatsze zrozumienie tego zjawiska.
 Szkic stacji kosmicznej typu Ałmaz | |
| Inne nazwy |
Ałmaz 3 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1976-057A |
| Państwo | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
219 km |
| Apogeum |
260 km |
| Okres obiegu |
89,0 min |
| Nachylenie |
51,1° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
22 czerwca 1976 18:04 UTC |
| Powrót do atmosfery |
8 sierpnia 1977 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
19 000 kg[1] |
Salut 5 (Ałmaz 3) – radziecka stacja kosmiczna wysłana w ramach programu Salut, trzecia i ostatnia baza wojskowego programu Ałmaz.
Misja
Baza satelitarna została umieszczona na orbicie 22 czerwca 1976 roku, a więc ponownie nastąpiło to przed zakończeniem lotu poprzedniej stacji (Salut 4). Początkowe parametry charakteryzujące jej ruch: perygeum 219 km, apogeum 260 km, nachylenie orbity 51,1° i okres orbitalny 89,0 min. Wyposażenie i przeznaczenie analogiczne jak Saluta 3.
Loty do stacji
- Sojuz 21 – załoga: Borys Wołynow, Witalij Żołobow; start 6 lipca 1976 roku, przyłączenie 7 lipca 1976 roku, odcumowanie 24 sierpnia 1976 roku.
- Sojuz 23 – załoga: Wiaczesław Zudow, Walerij Rożdiestwienski; start 14 października 1976 roku, połączenie jednak się nie powiodło i załoga w trudnych warunkach powróciła na Ziemię 16 października 1976 roku.
- Sojuz 24 – załoga: Wiktor Gorbatko, Jurij Głazkow; start 7 lutego 1977 roku, cumowanie do bazy 8 lutego 1977 roku, powrót na Ziemię 25 lutego 1977 roku. W dniu następnym – 26 lutego 1977 roku – od bazy satelitarnej odłączyła się automatyczna kapsuła, zawierająca materiały badawcze, których rodzaju jednak bliżej nie sprecyzowano, i pomyślnie powróciła na Ziemię[2].
Program badawczy
- Eksperymenty metalurgiczne – uzyskanie stopów bizmutu, ołowiu, cyny, kadmu i uzyskiwanie kryształów aluminiowo-potasowych. Eksperymentowano też ze spawaniem w kosmosie.
- Kosmonauci badali przemysłowe zanieczyszczenia atmosfery za pomocą spektrometru podczerwieni.
- Za pomocą spektrometru nadfioletowego badano zawartość w atmosferze ziemskiej ozonu i pary wodnej na różnych wysokościach.
- Prowadzono badania biologiczne z kulturami roślin, owadów i bakterii, a także rybek akwariowych gatunku gupik.
- Bardzo ważne było wypróbowanie nowego systemu zmian orientacji przestrzennej bazy za pomocą kół zamachowych obracanych silnikami elektrycznymi.
Koniec misji
8 sierpnia 1977 roku, po dokonaniu 6630 okrążeń wokół naszej planety, na polecenie z Ziemi stacja weszła w gęste warstwy atmosfery nad Oceanem Spokojnym i przestała istnieć.
Przypisy
- ↑ Mark Wade: Almaz OPS. Encyclopedia Astronautica. . (ang.).
- ↑ Andrzej Marks: Baza satelitarna Alfa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1997, s. 31-33. ISBN 83-204-2203-5.
Bibliografia
- Andrzej Marks: Polak w Kosmosie, Książka i Wiedza, Warszawa 1978, s. 212-213
- Emil Bil, Jerzy Rakowski: Polak melduje z Kosmosu, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1978, s. 75-76
| Aktywne |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Zakończone |
| ||||
| Anulowane |
| ||||
| Projektowane |
| ||||
| Planowane |
|
