Rycerka (potok)

W dzisiejszym świecie Rycerka (potok) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu różnych ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się Rycerka (potok) przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów, wywołując dogłębne debaty, badania i analizy dotyczące jego implikacji i reperkusji. Z wyraźnym wpływem na współczesne społeczeństwo, Rycerka (potok) zdołał przeniknąć do różnych obszarów życia codziennego, od polityki po kulturę popularną, stając się zjawiskiem, które nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty związane z Rycerka (potok), jego ewolucją w czasie i jego wpływem na różne aspekty dzisiejszego społeczeństwa.

Potok Rycerka w Rycerce Dolnej

Rycerka – potok, dopływ Soły. Jego potokiem źródłowym jest potok Dziobaki[1], mający liczne źródła na północno-zachodnich stokach grzbietu Mała Rycerzowa – Przełęcz Halna – Wielka Rycerzowa – Majcherowa. Najwyżej położone z tych źródeł znajdują się na wysokości około 1150 m. Spływa w kierunku północno-zachodnim, cały czas przez las i na wysokości około 740 m łączy się z potokiem Majów tworząc Rycerkę. Od tego miejsca Rycerka spływa w kierunku północnym, początkowo nadal przez las, później przez zabudowane tereny miejscowości Rycerka Dolna. Tutaj przyjmuje swój największy dopływ – lewobrzeżny Rycerski Potok, zmienia kierunek na północno-wschodni, potem znów północny i w sąsiedniej miejscowości Rajcza uchodzi do Soły. Następuje to na wysokości 499 m, w miejscu o współrzędnych 49°30′16″N 19°05′36″E/49,504444 19,093333[2].

Cały bieg i cała zlewnia Rycerki znajdują się w Beskidzie Żywieckim[3]. Głównymi dopływami są potoki: Dziobaki (górny bieg Rycerki)[4], Leżaje[5], Majów[6], Rycerski Potok[1], Widły[7]. Spadek wysokości Rycerki od źródeł do ujścia wynosi około 650 m (łącznie ze źródłowym potokiem Dziobaki), jednak przypada on głównie na górny bieg, w dolnym biegu Rycerka ma już stosunkowo niewielki spadek[2].

Przypisy

  1. ↑ a b Hydronimy cz. 1 ↓, s. 244.
  2. ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. .
  3. ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
  4. ↑ Hydronimy cz. 1 ↓, s. 63.
  5. ↑ Hydronimy cz. 1 ↓, s. 138.
  6. ↑ Hydronimy cz. 1 ↓, s. 155.
  7. ↑ Hydronimy cz. 1 ↓, s. 309.

Bibliografia