Reguły Fajansa

W dzisiejszym świecie Reguły Fajansa pozostaje tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Z biegiem czasu Reguły Fajansa zyskał większe znaczenie i znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa, znacząco wpływając na życie ludzi w różnych częściach świata. Tendencję tę napędza szereg czynników i wydarzeń, które doprowadziły do ​​wzrostu zainteresowania i debaty wokół Reguły Fajansa. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Reguły Fajansa na dzisiejsze społeczeństwo, badając jego ewolucję w czasie i jego rolę we współczesnym świecie.

W chemii nieorganicznej, reguły Fajansa, sformułowane przez Kazimierza Fajansa w 1923 r.[1][2][3] są stosowane do przewidywania czy wiązanie chemiczne będzie miało charakter kowalencyjny czy jonowy, w zależności od ładunku elektrycznego potencjalnie mającego powstać kationu i względnych wymiarów kationu i ewentualnego anionu. Reguły te mogą być podsumowane jak w następującej tabeli:

Jonowe Kowalencyjne
mały ładunek dodatni duży ładunek dodatni
duży kation mały kation
mały anion duży anion

Dlatego chlorek sodu – zawierający względnie duży kation (ok. 1 Å) o małym dodatnim ładunku (+1) i relatywnie mały anion (2 Å) – jest jonowy, a jodek glinu (AlI
3) – z kationem o dużym dodatnim ładunku (+3) i względnie dużym anionem – jest kowalencyjny.

Polaryzacja wiązań może być zwiększona poprzez:

  • duży ładunek i mały wymiar kationu
  • duży ładunek i duży wymiar anionu
  • niekompletnie wypełnioną walencyjną powłokę elektronową

Przypisy

  1. ↑ K. Fajans, Struktur und Deformation der Elektronenhüllen in ihrer Bedeutung für die chemischen und optischen Eigenschaften anorganischer Verbindungen, „Naturwissenschaften”, 11 (10), 1923, s. 165–172, DOI: 10.1007/BF01552365 (niem.).
  2. ↑ K. Fajans, G. Joos, Molrefraktion von Ionen und Molekülen im Lichte der Atomstruktur, „Zeitschrift für Physik”, 23, 1924, s. 1–46, DOI: 10.1007/BF01327574 (niem.).
  3. ↑ K. Fajans, Die Eigenschaften salzartiger Verbindungen und Atombau, „Zeitschrift für Kristallographie”, 61 (1), 1924, s. 18–48, DOI: 10.1524/zkri.1924.61.1.18 (niem.).