Publio Fiori
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Publio Fiori, badając jego liczne aspekty i znaczenia. Od podejścia historycznego do współczesnego, przeanalizujemy, jak Publio Fiori odcisnął swoje piętno na różnych aspektach społeczeństwa. Poprzez badania i świadectwa ujawnimy różne perspektywy istniejące wokół Publio Fiori, umożliwiając czytelnikowi uzyskanie szerokiej i wzbogacającej wizji na ten temat. Od jego początków po dzisiejszy wpływ – zanurzymy się w podróż pełną odkryć i refleksji na temat Publio Fiori.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 marca 1938 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 lipca 2024 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik |
Publio Fiori (ur. 25 marca 1938 w Rzymie[1], zm. 16 lipca 2024 tamże[2]) – włoski polityk, prawnik i samorządowiec, długoletni parlamentarzysta, w latach 1994–1995 minister transportu.
Życiorys
Z wykształcenia prawnik, studia ukończył w 1963. W połowie lat 60. pracował na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. W 1964 został zatrudniony w Avvocatura dello Stato, urzędzie rzecznika generalnego zajmującego się ochroną praw i interesów państwa. W połowie lat 90. powrócił do prywatnej praktyki adwokackiej[3].
Długoletni działacz Chrześcijańskiej Demokracji (DC). Był prezesem instytucji społecznej ONMI. W 1971 Został radnym miejskim w Rzymie, a w 1974 asesorem do spraw robót publicznych w administracji miejskiej. Od 1975 był radnym regionu Lacjum i przewodniczącym frakcji radnych DC[3][4]. W 1977 został postrzelony w nogi i klatkę piersiową w trakcie zamachu zorganizowanego przez terrorystów ze skrajnie lewicowych Czerwonych Brygad[4].
W 1979 po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. Sześciokrotnie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, zasiadając w niższej izbie włoskiego parlamentu do 2006[1]. Był podsekretarzem stanu w resorcie poczty i telekomunikacji (1992–1993) oraz w resorcie zdrowia (1993–1994)[1]. Po rozpadzie chadecji dołączył w 1994 do Sojuszu Narodowego[4]. Od maja 1994 do stycznia 1995 pełnił funkcję ministra transportu w rządzie Silvia Berlusconiego[1]. W 2001 został wiceprzewodniczącym Izby Deputowanych XIV kadencji[3].
Od 2005 do 2006 należał do Chrześcijańskiej Demokracji dla Autonomii, później założył niewielkie chadeckie ugrupowanie pod nazwą Rifondazione DC[4]. Po odejściu z parlamentu kontynuował praktykę adwokacką, a także został wykładowcą na prywatnym uniwersytecie LUMSA[3].
Przypisy
- ↑ a b c d Publio Fiori , camera.it (wł.).
- ↑ Roma – E’ morto Publio Fiori, una vita da democristiano non pentito che trovò casa in Alleanza Nazionale , etrurianews.it, 17 lipca 2024 (wł.).
- ↑ a b c d Avv. Publio Fiori, stradeanas.it (wł.).
- ↑ a b c d Biografia di Publio Fiori, cinquantamila.it (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|
.jpg)