Przełęcz Spytkowicka

Obecnie Przełęcz Spytkowicka to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Przełęcz Spytkowicka stał się ważną częścią naszego życia. Mając to na uwadze, niezwykle ważne jest zrozumienie znaczenia i znaczenia Przełęcz Spytkowicka w dzisiejszym społeczeństwie. W tym artykule będziemy badać różne aspekty Przełęcz Spytkowicka i jego wpływ w różnych obszarach, od ekonomii po kulturę. Podobnie przeanalizujemy rolę, jaką Przełęcz Spytkowicka odgrywa w codziennym życiu ludzi i jak kształtuje przyszłość. Bez wątpienia Przełęcz Spytkowicka to kwestia, której nie możemy ignorować, a kluczowa jest świadomość jej implikacji i konsekwencji.

Przełęcz Spytkowicka
Ilustracja
Parking na Przełęczy Spytkowickiej i widok na Babią Górę
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Wysokość

709 m n.p.m.

Pasmo

Pogórze Orawsko-Jordanowskie

Sąsiednie szczyty

Łysa Góra, 795 m

Położenie na mapie gminy Spytkowice
Mapa konturowa gminy Spytkowice, blisko lewej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Przełęcz Spytkowicka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Przełęcz Spytkowicka”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Przełęcz Spytkowicka”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Przełęcz Spytkowicka”
Ziemia49°33′31,0″N 19°45′20,7″E/49,558611 19,755750

Przełęcz Spytkowicka (709 m) – przełęcz w mezoregionie który w regionalizacji fizycznogeograficznej Polski według Jerzego Kondrackiego nazywa się Beskidem Orawsko-Podhalańskim[1], w nowszej regionalizacji z 2018 roku Pogórzem Orawsko-Jordanowskim[2]. Znajduje się pomiędzy grzbietem o nazwie Łysa Góra o wysokości powyżej 800 m (po południowej stronie) a bezimiennym szczytem (795 m) po stronie północnej[3]. Nazwa przełęczy pochodzi od miejscowości Spytkowice w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Spytkowice. Nazywana jest także przełęczą Bory Orawskie lub przełęczą Beskid. Pierwsza z tych nazw pochodzi od słowa bory, które w gwarze podhalańskiej i gwarze orawskiej oznacza tereny podmokłe lub torfowiska. Rzeczywiście, znajdują się takie po północnej stronie przełęczy. Beskidem dawniej nazywano po prostu grzbiet górski, a zwłaszcza przełęcz w tym grzbiecie[4].

Przez przełęcz przebiega droga krajowa nr 7 na odcinku od granicy państwowej w Chyżnem do Rabki-Zdrój, gdzie łączy się z drogą krajową nr 47 („zakopianką”). Przez Przełęcz Spytkowicką już od średniowiecza prowadził ważny trakt handlowy zwany Polską Drogą, łączący Polskę z Węgrami. Przewożono nim na Węgry m.in. sól z Wieliczki i ołów z Olkusza, a do Polski węgierską miedź. Pod przełęczą był budynek węgierskiej straży celnej i karczma[4]. Obecnie odcinek tej drogi przez Przełęcz Spytkowicką nazywa się Słowacką Drogą[3], a przy Przełęczy Spytkowickiej znajduje się parking, z którego otwiera się widok na Babią Górę i Madejową[4].

Grzbietem, w którym znajduje się Przełęcz Spytkowicka biegnie Wielki Europejski Dział Wodny pomiędzy zlewiskami Bałtyku i Morza Czarnego[4].

Szlaki turystyczne[4]
szlak turystyczny niebieski Sidzina-Wielka PolanaPrzełęcz ZubrzyckaKieczuraGroniczekBeskidy – przełęcz Pod Beskidami – Przełęcz Spytkowicka. Czas przejścia 4 h.
szlak turystyczny niebieski Przełęcz Spytkowicka – Łysa Góra – Leszczak – przełęcz Nad HarkabuzemŻeleźnica – przełęcz Pod Żeleźnicą. Czas przejścia 3 h.

Przypisy

  1. Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 318, 329–333, ISBN 83-01-12479-2.
  2. J. Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 170, 481, 489.
  3. a b Geoportal. Mapa lotnicza .
  4. a b c d e Stanisław Figiel, Urszula Janicka-Krzywda, Wojciech W. Wiśniewski Piotr Krzywda, Beskid Żywiecki: przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 23–26329–330, ISBN 978-83-62460-30-4.