Progeria to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Jego znaczenie i aktualność zarówno w życiu codziennym, jak i zawodowym sprawiają, że jest godna analizy i refleksji. W całej historii Progeria był przedmiotem debaty i kontrowersji oraz ewoluował zgodnie z potrzebami i wymaganiami społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty Progeria, od jego powstania po dzisiejszy wpływ, a także przeanalizujemy jego wpływ w różnych dziedzinach, takich jak polityka, ekonomia, kultura i technologia.
Progeria | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
E34.8 |
---|
Progeria (zespół progerii Hutchinsona-Gilforda, łac. progeria, ze stgr. πρό + γῆρας – „przedwczesna starość”, ang. Hutchinson-Gilford progeria syndrome, HGPS) – rzadki genetycznie uwarunkowany zespół charakteryzujący się przyspieszonym procesem starzenia, którego objawy pojawiają się we wczesnym dzieciństwie[1].
HGPS spowodowany jest mutacją punktową de novo w położonym na chromosomie 1 genie LMNA kodującym białko (laminę A). Białko to stanowi molekularne rusztowanie jądra komórki i stabilizuje błonę otaczającą jądro komórkowe, a jego mutacje powodują zaburzenia w strukturze i funkcjach jądra komórkowego w momencie podziału komórki, co prowadzi do przedwczesnej śmierci komórek w organizmie ludzkim. Średnia długość życia osób z progerią wynosi 12 - 13 lat[1][2][3][4].
Naukowcy szczególnie interesują się progerią, gdyż badania nad tą chorobą mogą ujawnić informacje dotyczące normalnego procesu starzenia[3][5][6].
W szerszym znaczeniu progerią nazywa się każdy zespół związany z przedwczesnym starzeniem się organizmu. W przeciwieństwie do tych jednostek chorobowych, progeria Hutchinsona i Gilforda nie jest związana z nieprawidłowym funkcjonowaniem mechanizmów naprawy DNA. Do grupy tych chorób zalicza się:
Pierwsze objawy progerii można dostrzec u dzieci powyżej 2 r.ż. Należą do nich: zaburzenia wzrostu, nieprawidłowości w zakresie twarzoczaszki, napięcie, sztywność i ścieńczenie skóry, brak prawidłowego przyrostu masy ciała, łysienie. Na tym etapie zazwyczaj rodzice zaczynają przypuszczać istnienie jakiejś choroby. U dzieci z progerią później formują się zęby, dzieci te mają starszy wygląd skóry (m.in. liczne zmarszczki), są zwykle łyse i niskorosłe. Z tych powodów wyglądają o wiele starzej. Nos jest „ściągnięty”, policzki zapadnięte – z powodu utraty tkanki tłuszczowej. Utrata tkanki tłuszczowej może być również przyczyną owrzodzeń na przedniej powierzchni goleni i na stopach. Mogą też pojawiać się problemy ze sztywnością stawów, problemy z przemieszczaniem się stawu biodrowego. Zdarzają się krwawienia z nosa, bóle głowy, miażdżyca i schorzenia układu krążenia. Zanotowano także przypadki, gdy dochodziło do zaniku mięśni[1].
Co charakterystyczne, mimo wszelkich cech starczych osoby chorujące na progerię nie wykazują zwiększonej zapadalności na schorzenia neurodegeneracyjne czy choroby nowotworowe. Charakterystyczny jest także wysoki ton głosu. Czaszka jest duża w porównaniu z resztą ciała, z nieproporcjonalnie małą dolną częścią twarzy. Aktualny wiek ciała chorych zmienia się o 8–10 lat na każdy przeżyty przez chorego rok. Jednak rozwój umysłowy nie jest zaburzony[1].
Do charakterystycznych cech w pełnoobjawowej progerii należą:
Czasami wygląd opisywany jest jako wygląd „oskubanego ptaka”.
Nie istnieje żadna metoda leczenia przyczynowego progerii, nie określono też ścisłych zaleceń w terapii pacjentów z tą chorobą. Zgon następuje najczęściej z powodu chorób układu krążenia (udar mózgu, zawał mięśnia sercowego) w wyniku postępującej miażdżycy naczyń wieńcowych i mózgowych[1]. Stosuje się jedynie leczenie fizjoterapeutyczne w celu zapobiegania przykurczom mięśni.
Chorobę jako pierwszy opisał sir Jonathan Hutchinson w 1886 roku[7]. Kolejnym, który przedstawił opis progerii, był angielski chirurg Hastings Gilford w 1897 roku. Pacjent Gilforda zmarł w wieku 18 lat z powodu zawału serca. Gilford wprowadził do medycyny określenie „progeria”[8][9]. Terminu zespół Hutchinsona-Gilforda pierwszy użył DeBusk w 1972 roku[10]. Według danych z 1 października 2016 roku na całym świecie żyło wówczas 140 zidentyfikowanych osób z progerią w 45 państwach[11]. Szacuje się, że na progerię choruje około 200 – 250 osób na świecie i wciąż odnajduje się nowe dzieci z tą chorobą[12]. Kiedy projekt Find the Other 150 wystartował w 2009 roku wiadomo było o zaledwie 54 przypadkach tej choroby w 30 krajach. W ciągu niespełna 4 lat dzięki kampanii udało się odnaleźć 50 dzieci z kolejnych siedmiu państw na pięciu kontynentach[13].