Obserwatorium Paryskie
W tym artykule poruszono temat Obserwatorium Paryskie, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach. Obserwatorium Paryskie przykuł uwagę ekspertów, entuzjastów i ogółu społeczeństwa, dlatego warto przeanalizować i zgłębić ten temat. Na przestrzeni historii Obserwatorium Paryskie odgrywał znaczącą rolę w różnych kontekstach, wpływając między innymi na aspekty społeczne, kulturowe, polityczne i ekonomiczne. Dlatego konieczne jest dokładne zbadanie tego tematu, aby zrozumieć jego wpływ i znaczenie dzisiaj. Poprzez szczegółową eksplorację Obserwatorium Paryskie staramy się zapewnić czytelnikowi pełną i aktualną wizję tego tematu, aby przyczynić się do wzbogacenia wiedzy i zrozumienia jego znaczenia.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Region | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
Położenie na mapie Paryża  | |
Położenie na mapie Francji  | |
Położenie na mapie Île-de-France  | |
 48°50′11″N 2°20′11″E/48,836389 2,336389
| |
| Strona internetowa | |
Obserwatorium Paryskie (fr. Observatoire de Paris albo Observatoire de Paris-Meudon) – obserwatorium astronomiczne we Francji i jeden z największych astronomicznych ośrodków na świecie.
Administracyjnie jest to grand établissement („znakomita firma”) pod opieką ministerstwa, kształcąca studentów z wyższym wykształceniem, ze statusem zamkniętego publicznego uniwersytetu. Jego misje obejmują:
- badania astronomiczne i astrofizyczne
- edukację (cztery programy magisterskie, doktor filozofii nauki)
- popularyzację nauki.
Obserwatorium jest siedzibą słonecznego obserwatorium przy Meudon i radioastronomicznego obserwatorium przy Nançay. W latach 1913–1987 było siedzibą Międzynarodowego Biura Czasu[1].
Historia
Podstawowe fundamenty obserwatorium zapoczątkował Jean-Baptiste Colbert, który chciał poszerzać morską potęgę Francji i handel międzynarodowy w XVII wieku. Ludwik XIV był promotorem uruchomienia budowy, która zaczęła się w 1667 a zakończyła się w 1671. Architektem był prawdopodobnie Claude Perrault, którego brat, Charles, był sekretarzem Colberta i kierownikiem robót publicznych. Optyczne przyrządy zostały zapewnione przez Giuseppe Campaniego. Budynki zostały rozbudowane w 1730, 1810, 1834, 1850 i 1951. Ostatnim powiększeniem był pokój południkowy zaprojektowany przez Jeana Prouvé. W 1863 obserwatorium wydało pierwszą współczesną mapę pogodową.
Dyrektorzy
- Giovanni Cassini (1671-1712) (początkowo stanowisko zaproponowano Janowi Heweliuszowi, który odmówił)
- Jacques Cassini (1712-1756)
- César François Cassini de Thury (1756-1784)
- Jean-Dominique Cassini (1784-1793)
- Jean Pemy Villeneuve, p.o. dyrektora (1793-ok. 1794)
- Nicolas-Antoine Nouet, p.o. dyrektora (ok. 1794-1795)
- Jérôme Lalande (1795-1800)
- Pierre Méchain (1800-1804)
- Jean Baptiste Joseph Delambre (1804-1822)
- Alexis Bouvard (1822-1843)
- François Arago (1843-1853)
- Urbain Le Verrier (1854-1870)
- Charles-Eugène Delaunay (1870-1873)
- Urbain Le Verrier (1873-1877)
- Amédée Mouchez (1878-1892)
- Félix Tisserand (1892-1896)
- Maurice Loewy (1896-1907)
- Benjamin Baillaud (1908-1926)
- Henri-Alexandre Deslandres (1926-1929)
- Ernest Esclangon (1929-1944)
- André Danjon (1945-1963)
- Jean-François Denisse (1963-1967)
- Jean Delhaye (1967-1971)
- Raymond Michard (1971-1976)
- Jacques Boulon (1976-1981)
- Pierre Charvin (1981-1991)
- Michel Combes (1991-1999)
- Pierre Couturier (1999-2003)
- Daniel Egret (2003-2011)
- Claude Catala (2011-)
Przypisy
- ↑ Bernard Guinot, History of the Bureau International de l'Heure, „Historical and Scientific Problems, ASP Conference Series,”, 208, IAU Colloquium #178. Edited by Steven Dick, Dennis McCarthy, and Brian Luzum. (San Francisco: ASP), 2000, s. 175–184, ISBN 1-58381-039-0, Bibcode: 2000ASPC..208..175G (ang.).
Linki zewnętrzne
- Witryna internetowa Obserwatorium Paryskiego (ang. • fr.)