Neil Kinnock
W tym artykule zbadamy ekscytujący świat Neil Kinnock i wszystkie otaczające go aspekty. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zagłębimy się w dogłębną analizę tego bardzo istotnego tematu. Na podstawie ostatnich badań, wywiadów z ekspertami i konkretnych przykładów zagłębimy się w różne wymiary tego zjawiska, aby zrozumieć jego wpływ na społeczeństwo. Neil Kinnock od lat jest przedmiotem zainteresowania i badań, dlatego niezwykle istotne jest zrozumienie jego znaczenia w obecnym kontekście. Od jego wpływu na kulturę popularną po znaczenie w nauce – zajmiemy się wszystkimi aspektami, które sprawiają, że Neil Kinnock jest tematem wartym szczegółowego zbadania. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i nauki!
.jpg)
| |
| Data urodzenia |
28 marca 1942 |
|---|---|
| poseł do Izby Gmin | |
| Okres |
od 1970 |
Neil Gordon Kinnock (ur. 28 marca 1942 w Walii Południowej) – brytyjski polityk, poseł do Izby Gmin w latach 1970–1995, w latach 1983–1992 przywódca Partii Pracy i lider opozycji. Członek Komisji Europejskiej ds. transportu (1995–1999) oraz ds. reformy administracyjnej (1999–2004). Obecnie jest przewodniczącym British Council i rektorem Cardiff University. Od 31 stycznia 2005 zasiada w Izbie Lordów.
Życiorys
Urodził się w rodzinie pochodzącej ze Szkocji. Uczył się w Pengam i na uniwersytecie w Cardiff. Przez 4 lata pracował jako instruktor w Stowarzyszeniu Kształcenia Robotników (Worker's Educational Association), po czym w 1970 został członkiem Izby Gmin z ramienia Partii Pracy z okręgu Bedwellty. W 1978 wszedł w skład najwyższych władz partii, a w 1979 został rzecznikiem opozycji w sprawach dotyczących edukacji. W wyborach w 1979 wszedł do Izby Gmin z nowego okręgu Islwyn. Po rezygnacji Michaela Foota Kinnock został wybrany na jego następcę jako przywódcy partii w październiku 1983, chociaż nie miał doświadczenia w pracy w urzędującym rządzie[1]. Funkcję jego zastępcy objął Roy Hattersley. Kinnock podjął modernizację partii, niwelując polityczne manewry bojowej lewicy[1]. Stał na czele opozycji parlamentarnej przeciwko rządowi premier Margaret Thatcher. W wyborach 1987 Partia Pracy uzyskała poprawę swych notowań[1], lecz w 1992 team Kinnock-Hattersley poniósł następną porażkę, gdy nie udało im się zdobyć wystarczającego poparcia na południowym wschodzie Anglii oraz środkowej Anglii, przez co nie pokonali konserwatystów skupionych wokół Johna Majora[1]. W lipcu 1992 Kinnock porzucił przywództwo partii, przekazując je Johnowi Smithowi. W 1994 zakończył karierę w parlamencie, jednak w styczniu 1995 został wybrany na przedstawiciela Wielkiej Brytanii w Komisji Europejskiej.
Przypisy
Bibliografia
- D. E. Butler, M. Kavanagh, The British General Election of 1992, 1992
- Alan Palmer, Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860, Wydawnictwo Magnum, Warszawa, 1998, przeł. Wiesław Horabik, Tadeusz Szafrański, s. 222–223
- H. Pelling, Short History of the Labour Party, wyd. X, 1993
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie |
