W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Moskwa nie wierzy łzom, temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, dokonamy przeglądu jego wpływu na społeczeństwo, możliwych konsekwencji na poziomie globalnym oraz różnych perspektyw, jakie istnieją wokół niego. Moskwa nie wierzy łzom przykuł uwagę specjalistów, naukowców, profesjonalistów, a także ogółu społeczeństwa, generując różnorodne opinie i punkty widzenia. W następnych kilku linijkach zbadamy jego najważniejsze aspekty, badając jego wpływ w różnych obszarach i badając jego ewolucję w czasie. Dołącz do nas w tej wycieczce, aby odkryć wszystko, co musisz wiedzieć o Moskwa nie wierzy łzom!
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1979 |
| Data premiery | |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
150 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia |
Igor Słabniewicz |
| Produkcja | |
| Nagrody | |
| Oscar 1981 dla najlepszego filmu nieangielskojęzycznego | |
Moskwa nie wierzy łzom (ros. Москва слезам не верит / Moskwa slezam nie wierit) – radziecki melodramat zrealizowany w 1979 przez Władimira Mieńszowa.
Zaprezentowany w 1980 na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie (Berlinale), uzyskał nominację do nagrody Złotego Niedźwiedzia. W 1981 nagrodzony został Oscarem w kategorii najlepszego filmu nieanglojęzycznego. W tym samym roku Nagrodę Państwową ZSRR przyznano sześciu współtwórcom tego filmu (m.in. reżyserowi i wykonawcom głównych ról). W konkursie opiniotwórczego czasopisma „Sowietskij ekran” uznany za najlepszy film 1980 roku, a Wiera Alentowa – za najlepszą aktorkę.
Rozległa fabuła opisująca losy trzech zaprzyjaźnionych kobiet, złożona jest z dwóch wyraźnie oddzielonych i oderwanych w czasie części.
Pierwsza, rozgrywająca się w 1958 roku, przedstawia okres ich młodości, gdy jako 20-letnie mieszkanki moskiewskiego hotelu robotniczego optymistycznie planują swą przyszłość, poszukując właściwego w życiu partnera. Spomiędzy nich wyróżnia się rezolutna i przedsiębiorcza Luda, lecz właściwego partnera – Nikołaja, łatwiej znajduje prostolinijna i zrównoważona Tonia, natomiast wykazująca wyższe ambicje Katia skupia się na studiach, mających zapewnić jej upragniony awans społeczny. Uwiedziona przez pochodzącego z „lepszej” rodziny, imponującego jej pracownika telewizji, nieopatrznie zachodzi z nim w ciążę i beztrosko porzucona, mimo to decyduje się urodzić nieślubną córkę Aleksandrę.
Część druga przedstawia losy trzech przyjaciółek po minionych 20 latach. Tonia nadal tyra na budowach w zawodzie budowlanego malarza, niezmiennie przywiązana do swego męża, z którym ma już trzech synów, zaś niewyedukowana Luda, rozwiedziona z zapijaczonym byłym hokeistą, wykonuje podrzędną pracę w pralni chemicznej, mając przy tym nadzieję na nową przyszłościową znajomość. Jedyną spośród nich, która tymczasem wyraźnie zyskała, jest wykształcona Katia, stojąca obecnie na czele dużego zakładu chemicznego, z dorastającą córką, życiowo jednak osamotniona i jako kobieta nie dość szczęśliwa, bo niespełniona uczuciowo. Zupełny przypadek pozwala jej poznać Goszę – mężczyznę wprawdzie "po przejściach", lecz zdecydowanego i psychicznie uformowanego, o poważnym stosunku do życia, który niespodziewanie ją pociąga narzucając jej swą wolę. Przygodny partner okazuje się atrakcyjny także dla jej córki Saszy, która widzi w nim pożądany wzorzec opiekuna i ojca. Krótkotrwałe nieporozumienie i poważny rozłam pomiędzy zakochanymi uruchamia solidarne współdziałanie ze strony obu dawnych przyjaciółek i skuteczne zażegnanie trwałego rozejścia się Goszy z Katią.