Mieszko

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Mieszko, temacie, który w ostatnim czasie zyskał duże znaczenie. Mieszko to temat, który budzi ogromne zainteresowanie i ma głęboki wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule będziemy badać różne aspekty związane z Mieszko, od jego pochodzenia i historii po wpływ na współczesny świat. Przeanalizujemy jego znaczenie i implikacje, jakie niesie w różnych obszarach, a także możliwe reperkusje w przyszłości. Mamy nadzieję, że ten artykuł będzie cennym źródłem informacji dla wszystkich zainteresowanych lepszym zrozumieniem Mieszko i jego współczesnego znaczenia.

Ten artykuł dotyczy imienia. Zobacz też: Mieszko (przedsiębiorstwo).

Mieszko – męskie imię pochodzenia słowiańskiego, najprawdopodobniej forma skrócona imienia Miecisław[1][2]. Imię popularne w dynastii piastowskiej, pierwotnie niewystępujące poza nią i nieposiadające nazewniczych równoważników słowiańskich.

Pierwsze zapisy tego imienia pojawiają się m.in. na denarach bitych prawdopodobnie za czasów panowania Mieszka I lub jego wnuka Mieszka II - znajdują się na nich napisy MISCO lub w innej wersji MTLZCO. Ostatnim jego nosicielem wśród Piastów był Mieszko bytomski, biskup nitrzański i weszpremski[3].

Mieszko imieniny obchodzi 1 stycznia.

Etymologia

Pierwszym autorem, który podjął się próby objaśnienia imienia Mieszka, był Jan Długosz[4]. Po nim też przyjmowano (m.in. Jan Matejko) wyjaśnienie, że jest to zniekształcona forma imienia Mieczysław, lecz imię Mieczysław jest zniekształconą formą imienia Miecisław.

Inną teorię proponował Andrzej Bańkowski, który sugerował (w oparciu o kroniki ruskie i najstarsze zapisy łacińskie i arabskie), że pod łacińskim Mesco kryje się staropolskie Mieżka „ślepiec” (staropolski czasownik „mżeć” znaczył „mieć oczy zamknięte”) i łączył je z legendą, jakoby Mieszko (czy też Mieżka) miał być niewidomy do 7 roku życia („Ten zaś Siemomysł spłodził wielkiego i sławnego Mieszka, który pierwszy nosił to imię, a przez siedem lat od urodzenia był ślepy” – to zdanie z Kroniki Anonima zwanego Gallem należałoby rozumieć jako „nosił to imię, bo przez siedem lat był ślepy).

Z kolei Stanisław Rospond na podstawie analizy źródeł dowodził wtórności zapisu Mesco względem pierwotnego Misco (Miszko lub Myszko, ślad której to formy upatrywał w legendzie o myszach, które zjadły Popiela), jak też i odrzucił ze względów filologicznych i lingwistycznych rekonstrukcję Mieżko, Mieżka (lansowaną przez Andrzeja Bańkowskiego). Na poparcie swojej tezy wskazywał produktywność w nazewnictwie słowiańskim tematów myšk-, mišk-, myš-, miš- (Myszków, Myszkowice itd.), tworzących formy pochodne od imion złożonych zaczynających się na my- lub mi-, takich jak Myślibor, Miłosław, Mironieg, itd., itp.[5] W późniejszym okresie jednak wycofał się z tej hipotezy i twierdził, że jedyną możliwą podstawą Mieszka jako formy skróconej jest imię Miec(i)sław[6].

Znane postacie

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Jan Grzenia, Słownik imion, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002, ISBN 83-01-13741-X, OCLC 830306364.
  2. ↑ A.Cieślikowa (red.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych t.1, Kraków 2000, ISBN 83-87623-23-7.
  3. ↑ Delimata, M., Dziecko w Polsce średniowiecznej, Poznań 2004, ISBN 83-7177-361-7.
  4. ↑ Dnia szóstego miesiąca Maja, Mieczysław czyli Mieszko w: Jan Długosz. Opera omnia T. 3 s. 75
  5. ↑ S. Rospond, Uwagi polemiczne o Mieszku, Masławie i Dąbrówce, Onomastica, r. I, Wrocław 1955.
  6. ↑ J. Hertel, Imiennictwo dynastii piastowskiej we wcześniejszym średniowieczu, Warszawa-Poznań-Toruń 1980, ISBN 83-01-01662-0.
Imiona
Imiennicy