Michał Listkiewicz

Michał Listkiewicz

Michał Listkiewicz (2011)
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1953 Warszawa
prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej
Okres urzędowania	od 28 czerwca 1999 do 30 października 2008
Poprzednik	Marian Dziurowicz
Następca	Grzegorz Lato
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Michał Józef Listkiewicz (ur. 20 maja 1953 w Warszawie^[1]) – polski sędzia piłkarski, dziennikarz, hungarysta i działacz sportowy.

W latach 1973–1996 aktywny arbiter piłkarski, od 1986 arbiter międzynarodowy FIFA, sędziujący zarówno jako sędzia główny jak i asystent. Sędziował m.in. na Mistrzostwach Europy w 1988, Igrzyskach Olimpijskich w 1988 oraz Mistrzostwach Świata w 1990 i 1994. Po zakończeniu kariery sędziowskiej członek Komisji Sędziowskiej FIFA, wiceprzewodniczący Komisji Pucharów Europejskich oraz obserwator sędziów UEFA.

W latach 1979–1984 członek zarządu Polskiego Związku Koszykówki. Od 1989 rzecznik prasowy, następnie sekretarz ds. międzynarodowych i zastępca sekretarza generalnego Polskiego Związku Piłki Nożnej, w latach 1995–1998 sekretarz generalny, w latach 1999–2008 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej, od 2023 przewodniczący Komisji Zagranicznej PZPN. W latach 2007–2012 koordynator UEFA ds. Mistrzostw Europy 2012.

Syn Olgi Koszutskiej – aktorki i reżyserki warszawskiego Teatru Polskiego oraz Zygmunta Listkiewicza – aktora filmowego^[2]. Jego ciotką od strony matki jest aktorka Maria Broniewska.

Absolwent XLI Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w Warszawie. W 1977 ukończył filologię węgierską na Uniwersytecie Warszawskim. Uprawiał piłkę nożną w klubie Marymont Warszawa, koszykówkę w Polonii Warszawa oraz piłkę ręczną w Spójni Warszawa. W czasie studiów był kierownikiem drużyny koszykarzy Polonii Warszawa i sekretarzem sekcji piłki nożnej w tym klubie. Podczas odbywania służby wojskowej zapisał się do PZPR (później wystąpił z tej partii).

Od 1969 pracował jako dziennikarz sportowy w redakcjach „Tempa” i „Sztandaru Młodych”. Po ukończeniu studiów, w latach 1977–1987, był warszawskim korespondentem dziennika „Sport”. W latach 1987–1989 pracował w tygodniku „Tak i Nie”.

W 1973 został sędzią piłkarskim, a 13 lat później arbitrem międzynarodowym (uprawnienia FIFA od 1986). Sędziował w Mistrzostwach Europy w 1988, Igrzyskach Olimpijskich w 1988, Mistrzostwach Świata w 1990 (gdzie jako pierwszy polski sędzia podczas meczu finałowego wystąpił w roli asystenta sędziego głównego. Ponadto został swego rodzaju rekordzistą, ponieważ sędziował najwięcej meczów podczas jednych finałów Mistrzostw Świata (8). Do tego jako jedyny sędziował zarówno mecz otwarcia, półfinał, jak i finał^[3]) i Mistrzostwach Świata w 1994. Karierę sędziowską zakończył w 1996 z dorobkiem ok. 1100 meczów, w tym 150 międzynarodowych.

Od 1979 do 1984 zasiadał w zarządzie Polskiego Związku Koszykówki. W 1989 został rzecznikiem prasowym Polskiego Związku Piłki Nożnej, później kolejno sekretarzem ds. międzynarodowych i zastępcą sekretarza generalnego PZPN, w latach 1995–1998 sekretarzem generalnym. Pracując jako sędzia społecznie pełnił także funkcję wiceprezesa PZPN, z której zrezygnował w połowie 1993 po odebraniu mistrzostwa Polski Legii Warszawa w edycji 1992/1993 I ligi polskiej (podczas tzw. „niedzieli cudów” 20 czerwca 1993 sędziował mecz ŁKS Łódź – Olimpia Poznań)^[4]. 21 kwietnia 1998, wraz z całym kierownictwem PZPN, zawieszony w pełnionej funkcji przez ówczesnego przewodniczącego Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, ministra Jacka Dębskiego – całkowicie zrezygnował z niej w listopadzie 1998. W 2002 za zasługi na rzecz rozwoju sportu, prezydent RP, Aleksander Kwaśniewski, odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi^[5]. Od 28 czerwca 1999 do 30 października 2008 pełnił funkcję 23. prezesa PZPN, zastępując Mariana Dziurowicza. Mianował czterech kolejnych trenerów (Jerzego Engela, Zbigniewa Bońka, Pawła Janasa i Leo Beenhakkera) na stanowisko selekcjonera reprezentacji. W trakcie jego prezesury reprezentacja Polski awansowała do finałów Mistrzostw Świata w 2002 i 2006 oraz Mistrzostw Europy w 2008. Działając aktywnie na forum międzynarodowym został wiceprzewodniczącym Komisji Pucharów Europejskich UEFA oraz obserwatorem UEFA. W 2004 bezskutecznie ubiegał się o członkostwo w Komitecie Wykonawczym UEFA^[6]. W lipcu 2007 wszedł w skład ośmioosobowej Komisji Sędziowskiej FIFA^[7]. W listopadzie 2007 objął stanowisko koordynatora UEFA ds. Euro 2012. Współorganizował również skuteczną kampanię na rzecz przyznania Polsce wraz z Ukrainą prawa do organizacji Mistrzostw Europy.

Od maja 2016^[8] do 5 czerwca 2018^[9] pełnił funkcję przewodniczącego komisji sędziowskiej czeskiego związku piłki nożnej (FAČR). W kwietniu 2018 został pełnomocnikiem zarządu SKS Bałtyk Gdynia^[10], następnie został wiceprezesem zarządu^[11]. W 2019 został prezesem Polskiego Związku TeqBall^[12]. W 2023 został przewodniczącym Komisji Zagranicznej PZPN^[13].

Część okresu studenckiego Listkiewicz spędził na Węgrzech, gdzie sędziował w lokalnych ligach okręgowych^[14]. Ma dwóch synów: Kajetana^[15] oraz Tomasza, który jest sędzią asystentem międzynarodowym oraz członkiem zespołu sędziowskiego Szymona Marciniaka (wystąpił m.in. w finale Mistrzostw Świata 2022^[16]). Określa się mianem purysty językowego^[17]. W 2002 dwoje napastników zamordowało na tle rabunkowym jego 72-letnią matkę, Olgę Koszutską^[18]. W 2020 wyznał, że w dzieciństwie był molestowany przez księdza oraz znanego, niewymienionego z nazwiska aktora^[19].

Zagrał epizod w filmie Poranek kojota^[20].

• Złoty Krzyż Zasługi (2002)^[21]