W dzisiejszym artykule zbadamy fascynujący świat Metoda Maxama-Gilberta, temat, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od wpływu na obecne społeczeństwo po znaczenie historyczne, Metoda Maxama-Gilberta wywołał niekończące się debaty i dyskusje, które doprowadziły do głębokiej analizy jego różnych aspektów. W tym artykule przyjrzymy się wielorakim wymiarom Metoda Maxama-Gilberta, jego implikacjom w różnych obszarach i wpływowi na bieg historii. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Metoda Maxama-Gilberta.
Metoda Maxama-Gilberta – metoda sekwencjonowania DNA wykorzystująca specyficzną, chemiczną degradację DNA.
Autorami metody byli Allan Maxam i Walter Gilbert. Gilbert otrzymał w roku 1980 za to osiągnięcie nagrodę Nobla w dziedzinie chemii (wraz z Frederickiem Sangerem, który w tym samym czasie opracował odmienną metodę sekwencjonowania DNA, znaną obecnie jako metoda Sangera[1]). Metoda Maxama-Gilberta obecnie jest rzadko stosowana.
Metoda Maxama-Gilberta opiera się na wyznakowaniu cząsteczek DNA na końcu 5' radioaktywnym izotopem fosforu 32P, a następnie ich degradacji w czterech odrębnych reakcjach, wykorzystujących odmienne zestawy związków chemicznych (przedstawione w tabeli poniżej). W pierwszym etapie procesu następuje modyfikacja specyficznych dla danego reagentu zasad azotowych nukleotydów. W wyniku modyfikacji możliwe jest ich selektywne oderwanie od reszt cukrowych. W miejscach pozbawionych zasad (ang. abasic site) nić DNA ulega pęknięciu (miejsce cięcia znajduje się za zmodyfikowanym nukleotydem).
| Miejsce cięcia | Związki chemiczne |
|---|---|
| G | siarczan dimetylu + piperydyna |
| G + A | siarczan dimetylu + piperydyna + kwas mrówkowy |
| C | hydrazyna/chlorek sodu + piperydyna |
| C + T | hydrazyna + piperydyna |
Warunki reakcji dobrane są w ten sposób, aby jedna nić DNA uległa przecięciu na 2–3 fragmenty, z których jeden zawiera znacznik izotopowy. Ponieważ dana zasada występuje w łańcuchu DNA wielokrotnie, w mieszaninie poreakcyjnej znajduje się zbiór wielu fragmentów DNA o różnej długości, zależnej od miejsca cięcia. Fragmenty z czterech niezależnych reakcji rozdziela się elektroforetycznie, po czym poddaje autoradiografii uwidaczniającej łańcuchy DNA wyznakowane izotopowo. Uzyskane prążki odpowiadają fragmentom DNA posiadającym na końcu 3' określoną zasadę.