Maria Loevy

W tym artykule zbadamy wpływ Maria Loevy na różne aspekty dzisiejszego społeczeństwa. Od jego wpływu na polu kultury po wpływ na gospodarkę światową, Maria Loevy stał się dziś tematem o ogromnym znaczeniu. Na tych stronach przeanalizujemy różne perspektywy istniejące w Maria Loevy, a także wyzwania i możliwości, jakie stwarza na przyszłość. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się zaoferować kompleksowe spojrzenie na Maria Loevy i jego rolę we współczesnym świecie.

Maria Loevy
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1854
Jasieniec Solecki, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 1927
Chaville, Francja

Miejsce spoczynku

Cmentarz Les Champeaux w Montmorency

Zawód, zajęcie

pisarka, poetka, publicystka

Narodowość

polska

Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Maria Loevy, de domo Mirecka, primo voto Czarnowska pseudonimy i kryptonimy: B. Saryusz, Bolesław Saryusz, Ciotka Marynia, Jerzy Horwat, Maria Szeliga, Matylda Mahoń, Vox, Jx., M. S., M. Sz., Mar. Sz. (ur. 1854 w Jasieńcu Soleckim, zm. 2 stycznia 1927 w Chaville) – polska pisarka, poetka i publicystka.

Urodziła się w majątku rodziców, wychowywała się po śmierci ojca pod opieką matki. Uzyskała staranne wykształcenie domowe, najpierw pod kierunkiem miejscowego proboszcza ks. Józefa Czapli, potem guwernantek. Od 1870 pisała m.in. dla „Przeglądu Tygodniowego Życia Społecznego, Literatury i Sztuk Pięknych”, „Opiekuna Domowego” i „Kłosów”. W 1880 wyemigrowała do Paryża ze względu na zagrożenie spowodowane prowadzeniem tajnego nauczania. We Francji zaangażowała się w działalność ruchu feministycznego. Wydawała tam „Bulletin de l'Union Universelle des Femmes” (1890), „Revue feministe” (1895-1897) i „Ognisko” (1922-1927). Uznawana jest za pierwowzór jednej z bohaterek powieści Zaszumi las Gabrieli Zapolskiej[1]. Uczestniczka zjazdu socjalistów polskich w Paryżu w końcu listopada 1892 roku z ramienia Gminy Narodowo-Socjalistycznej[2]. W 1892 uczestniczyła w zjeździe założycielskim Polskiej Partii Socjalistycznej w Montrouge. Prowadząc walkę w obronie praw kobiet, pamiętała o sprawie polskiej. W czasie prześladowań dzieci polskich przez władze Królestwa Prus założyła Ligę przeciw okrucieństwu i zebrała tysiące podpisów w sprzeciwie wobec postępowania władz pruskich.

Zmarła po kilkuletniej chorobie. Pochowana na Cmentarzu Les Champeaux w Montmorency.

Wybrana twórczość[1]

" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]
  • zbiór poetycki Pieśni i piosenki (1873)
  • powieść Hrabina Elodia (1873)
  • powieść Nic nowego pod słońcem (1876)
  • komedia Córka elegantki (wys. 1877)
  • komedia Szczeście Walusia (wys. 1878)
  • powieść Nataniela (1878)
  • powieść Na przebój (1889)

Przypisy

  1. ↑ a b Gajkowska 1991 ↓, s. 427.
  2. ↑ Leon Wasilewski, Dzieje zjazdu paryskiego 1892 roku : przyczynek do historji polskiego ruchu socjalistycznego, Warszawa 1934, s. 15.

Bibliografia

Linki zewnętrzne