Marcin Lintfari

Obecnie Marcin Lintfari stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy mówimy o Marcin Lintfari w kontekście polityki, technologii, historii, czy nawet życia codziennego, nie można zaprzeczyć, że temat ten przykuł uwagę szerokiego grona odbiorców. W tym artykule zamierzamy szczegółowo zbadać i przeanalizować różne aspekty Marcin Lintfari, aby zapewnić kompleksowy i szczegółowy pogląd na ten temat. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, poprzez implikacje i możliwy rozwój w przyszłości, ten artykuł ma na celu rzucić światło na Marcin Lintfari i zaoferować wzbogacającą perspektywę wszystkim osobom zainteresowanym głębszym zgłębieniem tego fascynującego tematu.

Marcin Lintfari

Data śmierci	1515
Biskup żmudzki
Okres sprawowania	1492-1515
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Nominacja biskupia	8 października 1492
Sakra biskupia	1492

Marcin Lintfari (zm. 1515) – duchowny rzymskokatolicki, pochodzenia niemieckiego. Pełnił funkcję kanonika wileńskiego, poznańskiego i leodyjskiego. 8 października 1492 mianowany ordynariuszem żmudzkim. Aktywnie uczestniczył w życiu politycznym Wielkiego Księstwa Litewskiego i rozwijał życie liturgiczne diecezji.

24 lipca 1499 roku podpisał w Wilnie akt odnawiający unię polsko-litewską^[1].

Bibliografia

• Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000.

Przypisy

1. ↑ Akta unji Polski z Litwą, 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 127.

• p
• d
• e

Biskupi żmudzcy

Biskupi diecezjalni

Maciej z Trok (1417–1422) Mikołaj Dzierżkowicz (1422–1434) Piotr ze Lwowa (1434–1435) Jakub z Wilna (1436–1439) Bartłomiej z Pułtuska (1439–1453) Jerzy z Wilna (1453–1464) Maciej z Topoli (1464–1470) Bartłomiej Swirenkowicz (1471–1482) Marcin ze Żmudzi (1483–1492) Marcin Lintfari (1492–1515) Mikołaj Radziwiłł (1515–1530) Mikołaj Wieżgajło (1531–1533) Wacław Wierzbicki (1534–1555) Jan Domanowski (1556–1563) Wiktoryn Wierzbicki (1565–1567) Jerzy Pietkiewicz (1567–1574) Melchior Giedroyć (1576–1609) Mikołaj Pawłowicz Pac (1610–1618) Stanisław Kiszka (1618–1626) Abraham Woyna (1626–1631) Melchior Gieysz (1631–1633) Jerzy Tyszkiewicz (1633–1649) Piotr Parczewski (1649–1659) Aleksander Kazimierz Sapieha (1660–1667) Kazimierz Pac (1667–1695) Jan Hieronim Kryszpin-Kirszensztein (1695–1708) Jan Mikołaj Zgierski (1710–1713) Paweł Franciszek Sapieha (1715) Aleksander Mikołaj Horain (1716–1735) Józef Michał Karp (1736–1739) Antoni Dominik Tyszkiewicz (1740–1762) Jan Dominik Łopaciński (1762–1778) Jan Stefan Giedroyć (1778–1802) Józef Arnulf Giedroyć (1802–1838) Szymon Michał Giedroyć (1838–1844) Motiejus Valančius (1849–1875) Mieczysław Leonard Pallulon (1883–1908) Gaspar Felicjan Cyrtowt (1910–1913) Franciszek Karewicz (1914–1926)

Biskupi pomocniczy

Jan Wyszomirski (1628–1643) Jan Kozakiewicz (1643–1647) Jerzy Sęporzyński (1647–1649) Stanisław Jacek Święcicki (1651–1677) Benedykt Żuchowski (1680–1701) Joachim Skirmunt (1701) Michał Jan Zienkowicz (1718–1730) Aleksander Kazimierz Horain (1731–1765) Jan Szemiot (1760–1762) Michał Chomiński (1765–1803) Józef Leon Łopaciński (1776–1786) Antonin Malinowski (1782–1816) Tadeusz Józef Bukaty (1786–1796) Józef Arnulf Giedroyć (1791–1802 koadiutor) Szymon Michał Giedroyć (1804–1838 od 1829 koadiutor) Ignacy Giedroyć (1824–1829 koadiutor) Aleksander Kazimierz Bereśniewicz (1858–1883) Antanas Baranauskas (1884–1897) Gaspar Felicjan Cyrtowt (1897–1910) Juozapas Skvireckas (1919–1926)

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 2008156012403049700003
• PLWABN: 9810561125105606