Mantykora
W dzisiejszym świecie Mantykora stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Znaczenie Mantykora wywołało liczne debaty i sprzeczne opinie, co pokazuje złożoność i znaczenie tego tematu dzisiaj. Od środowiska akademickiego i naukowego po zainteresowanie popularne, Mantykora przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. W epoce cyfrowej i globalizacji Mantykora stał się centralną osią dyskusji o współczesnych problemach, generując głębokie analizy i refleksje na temat ich wpływu na społeczeństwo. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom Mantykora i jego znaczeniu w dzisiejszym świecie.
 Ilustracja przedstawiająca mantykorę, pochodząca z pracy The History of four-footed beasts and serpents autorstwa Edwarda Topsella wydanej w 1607 roku | |
| Inne imiona |
Mantikora |
|---|---|
.jpg)
Mantykora lub Mantikora – legendarny, mityczny potwór podobny do Sfinksa oraz chimery. Wyobrażana jest jako lew z głową człowieka, skrzydłami smoka lub nietoperza oraz ogonem skorpiona. Według legend ogon mantykory zawierać miał silną truciznę, która zabijała w kilka chwil. Atakowała nim z ukrycia i pożerała zabitych ludzi w całości.
Pochodzenie
Mantykora pochodzi z Persji, gdzie jej nazwa (Martyaxwar) oznaczała „jedzący ludzi” (martya – „człowiek” oraz xwar – „jeść”). Nazwa stworzenia do języka polskiego została zapożyczona z łaciny (mantichora) – z kolei to słowo zostało zapożyczone z greckiego mantikhoras – błędnego tłumaczenia z perskiego. Persowie wymyślili to stworzenie, aby nastraszyć kupców próbujących użyć ich starego szlaku handlowego.
Opisy antyczne
Mantykora opisywana była przez Pliniusza Starszego i Arystotelesa jako stworzenie z twarzą i uszami człowieka, szarymi oczami i czerwonym tułowiem, ogonem na podobieństwo żądła skorpiona i lwimi łapami; miała rozmiar lwa, trzy rzędy zębów i apetyt na ludzkie mięso[1].
Wyobrażenia na ziemiach polskich
Na Pomorzu wyobrażenie mantykor można zobaczyć na stallach kanoników bazyliki katedralnej w Kołobrzegu oraz w strefie kapitelowej portalu północnego kościoła Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim[2]. Mantykora została przedstawiona również w XVII wieku w pracach przyrodoznawcy i pisarza Joannesa Jonstonusa (Jana Jonstona).
Mantykora w popkulturze
Postać mantykory pojawia się w grach komputerowych, takich jak serie: Age of Wonders, Disciples, Heroes of Might and Magic Age of Mythology i w seriach książek, gier i filmów o Wiedźminie, Harrym Potterze oraz Percym Jacksonie. Stwór pojawia się także w grze Lara Croft: Relic Run jako główny przeciwnik w ruinach babilońskich. Nawiązanie do mitycznej mantykory (ang. manticore) pojawia się także w książkach z cyklu Honor Harrington autorstwa Davida Webera – w uniwersum tym istnieje Gwiezdne Królestwo Manticore wraz z należącą do niego jego stołeczną planetą Manticore. Królestwo wykorzystuje również postać mantykory jako swoje godło. Legendarnego potwora możemy spotkać w ostatniej części Wojen Duszków. Postać mantykory można także ujrzeć w serialach: Spadkobiercy tytanów, My Little Pony: Przyjaźń to magia oraz w Scooby Doo i Brygada Detektywów oraz w horrorze Mantykora: Legendarny potwór. Mantykora była również herbem sir Amory’ego Lorcha, jednego z bohaterów Pieśni lodu i ognia George’a R.R. Martina. Występuje też w grze Age of Mythology. O Mantykorze jest 5 część suity Tarkus Emerson Lake & Palmer.
Przypisy
- ↑ Jan Jonston (Joannes Jonstonus), A description of the nature of four-footed beasts: with their figures engraven in brass (1678), dostęp: 18.07.2015]
- ↑ Janina Kochanowska: Perły Pomorza, Oficyna IN PLUS, Szczecin 2011, strona 189 ISBN 978-83-89402-81-3
- ↑ Jan Jonston (Joannes Jonstonus), A description of the nature of four-footed beasts: with their figures engraven in brass (1678), Page Tab. LII