Maksymilian Bartsch

W artykule, który prezentujemy poniżej, przestajemy zastanawiać się nad Maksymilian Bartsch. Ten temat/postać/postać budził na przestrzeni dziejów ogromne zainteresowanie, wywołując debaty i analizy w różnych obszarach. W tym sensie proponujemy wybrać się na wycieczkę po różnych krawędziach tworzących Maksymilian Bartsch, zagłębiając się w jego najważniejsze aspekty i implikacje dla dzisiejszego społeczeństwa. W ten sposób będziemy starali się zgłębić jego znaczenie, reperkusje i obecność w kulturze, dostarczając nowych perspektyw i wzbogacając wiedzę o Maksymilian Bartsch.

Maksymilian Bartsch
ilustracja
Maksymilian Bartsch (przed 1938)
Data i miejsce urodzenia

21 lutego 1892
Bartodzieje

Data śmierci

po 1945

Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 6 listopada 1938
do 2 listopada 1939

Przynależność polityczna

Obóz Zjednoczenia Narodowego

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego

Maksymilian Bartsch (ur. 21 lutego 1892 w Bartodziejach, zm. po 1945[1]) – polski polityk, działacz społeczny, samorządowiec, rolnik, poseł V kadencji Sejmu w latach 1938–1939[2][3], kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie właściciela ziemskiego Teodora i Julianny z Krügerów. Miał brata Leona (1888–1975), z zawodu rzeźnika. Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Wągrowcu pracował w rolnictwie do 1914. Działał społecznie w kółkach rolniczych.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 został wcielony armii niemieckiej. Służył m.in. w 17 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy[3]. W 1916 awansował na starszego sierżanta i został skierowany do Hamburga na trzymiesięczny kurs oficerski, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym. 30 listopada 1916 awansował na stopień podporucznika. W szeregach 149 Pułku Piechoty walczył podczas bitwy pod Verdun. 30 grudnia 1918 został zdemobilizowany i powrócił w rodzinne strony[4][3].

Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Podczas powstania dowodził 2 kompanią wągrowiecką, a później III batalionem 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W ramach tego batalionu walczył również w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został ranny[3] w czasie odwrotu pod Prużanami[4], później przez krótki okres dowodził rezerwowym 362 Pułkiem Piechoty[4] i batalionem zapasowym 58 Pułku Piechoty.

Zdemobilizowany w 1921, w stopniu kapitana, powrócił do pracy w rolnictwie, w dzierżawionym majątku Ochodza pod Wągrowcem, był sędzią pokoju. W okresie międzywojennym Maksymilian Bartsch był aktywnym działaczem społecznym na terenie Wielkopolski. Udzielał się w działalności organizacji społecznych powstańców wielkopolskich jako członek Zarządu Głównego Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich i członek Związku Powstańców Wielkopolskich, członek honorowy Towarzystwa byłych Czwartaków[3] (prezes w latach 1922–1925 i w 1930)[4] i członek zarządu Koła Oficerów Rezerwy. Przewodniczył także lokalnym kółkom rolniczym, radzie nadzorczej spółdzielni mleczarskiej, był prezesem spółki melioracyjnej Strażewo – Cieśla i Związku Plantatorów Buraka Cukrowego, zasiadał też w radzie nadzorczej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Rolnik”. Działał również w organach samorządu terytorialnego jako członek Wydziału Powiatowego w Wągrowcu.

Do Sejmu V kadencji wszedł jako kandydat z okręgu wyborczego nr 98 (Gniezno) i zasiadał w klubie Obozu Zjednoczenia Narodowego, uczestniczył w pracach komisji zdrowia publicznego i opieki społecznej oraz komunikacyjnej. Poseł Bartsch walczył w wojnie obronnej Polski, dostał się do niewoli niemieckiej, z której został zwolniony, a następnie działał w podziemiu jako oficer Armii Krajowej. W 1940 miał miejsce jego fikcyjny pogrzeb w Warszawie. Maksymilian Bartsch zaginął w 1945[1].

Rodzina

Maksymilian Bartsch był żonaty z Heleną Zwierzyńską[4], z którą miał córkę Krystynę Helenę (ur. 1922) i syna Stanisława Teodora (ur. 1926)[3].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Według artykułu Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego – Waleczny Maks zmarł 8 grudnia 1940 na atak serca i został pochowany na cmentarzu we wsi Żdżanne.
  2. ↑ Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1.
  3. ↑ a b c d e f g h i j Małgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom I A–D. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998. ISBN 83-7059-392-5.
  4. ↑ a b c d e Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego – Waleczny Maks , dzienniknowy.pl, 7 lutego 2009 .
  5. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2863 z 13 kwietnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 561).
  6. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 („za pracę w dziele odzyskania niepodległości”).
  7. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35)
  8. ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 („za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskiem”).
  9. ↑ a b c Bartsch Maksymilian , powstanie.szubin.net .