Maks Reiter

W dzisiejszym świecie Maks Reiter zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, politykę, gospodarkę czy kulturę, Maks Reiter jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Od swoich początków aż do dzisiaj Maks Reiter był przedmiotem badań, debat i kontrowersji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Maks Reiter, analizując jego znaczenie w bieżącym kontekście i jego wpływ w różnych obszarach życia codziennego. Ponadto zagłębimy się w jego historię, ewolucję i przyszłe perspektywy, aby dokładnie zrozumieć dzisiejsze znaczenie Maks Reiter.

Maks Reiter
Макс Андреевич Рейтер (ros.)
Maksis Reiters (łot.)
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Maks Andriejewicz Reiter

Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1886
Gmina Windawa

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1950
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1906–1950

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 20 Armii, Frontu Briańskiego i Stepowego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
wojna domowa w Rosji;
konflikt o Kolej Wschodniochińską;
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR)

Maks Andriejewicz Reiter (ros. Макс Андреевич Рейтер, łot. Maksis Reiters[1]) (ur. 24 kwietnia 1886[2] w gminie Windawa, zm. 6 kwietnia 1950 w Moskwie) – radziecki wojskowy narodowości łotewskiej, generał pułkownik.

Życiorys

Urodził się w Gmina Windawa. W 1906 roku wstąpił na ochotnika do armia rosyjskiej. W 1910 roku ukończył Irkucką Szkołę Wojskową.

W czasie I wojny światowej walczył na Froncie Zachodnim, będąc kolejno dowódcą kompanii, batalionu i oficerem do zleceń sztabu armii, osiągając stopień pułkownika. W lutym 1918 roku dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał do marca 1919 roku. Po zwolnieniu z obozu wrócił do Rosji.

Po powrocie do Rosji wstąpił do Armii Czerwonej, wziął udział w wojnie domowej. Brał udział w walkach na Froncie Północnym, walcząc przeciwko oddziałom białogwardyjskim oraz oddziałom francusko-brytyjskim, które wylądowały w Murmańsku. Następnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej oraz w tłumieniu buntu w Kronsztadzie. W tym czasie był kolejno: adiutantem pułku, pomocnikiem dowódcy pułku i dowódcą pułku.

Po zakończeniu wojny domowej w 1921 roku został dowódcą brygady, pomocnikiem dowódcy 11 Dywizji Strzeleckiej. W latach 1924–1929 2 Przymorskiej i 30 Dywizji Strzeleckiej. W 1928 roku ukończył Kurs Uzupełniający Dowodzenia dla Wyższych Dowódców. Wziął udział w walkach w konflikcie radziecko-chińskim o kolej wschodniochińską w 1929 roku.

W grudniu 1929 roku skierowany do Rady Najwyższej Gospodarki Krajowej ZSRR, gdzie był zastępcą naczelnika Wydziału Przemysłu Obrony Przeciwlotniczej ZSRR.

W 1932 roku został dowódcą 73 Dywizji Strzeleckiej w Syberyjskim Okręgu Wojskowym. W listopadzie 1935 roku skierowany do pracy w Sztabie Generalnym ZSRR. W tym czasie studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego. W latach 1936–1939 szef oddziału w Wydziale Przygotowania Bojowego Armii Czerwonej.

Od stycznia 1940 roku pomocnik, a od czerwca zastępca dowódcy Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego.

Po ataku Niemiec na ZSRR w sierpniu 1941 roku został zastępcą dowódcy ds. tyłów Frontu Centralnego i Briańskiego. W grudniu 1941 roku został ciężko rany w czasie kontrofensywy pod Jelcem. Po wyleczeniu rany został dowódcą Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, a w lutym 1942 roku pomocnikiem ds. formowania dowódcy Frontu Zachodniego.

W marcu 1942 roku został dowódcą 20 Armii, a we wrześniu 1942 roku został dowódcą Frontu Briańskiego. Po rozwiązaniu w marcu 1943 roku Frontu Briańskiego został dowódcą Frontu Rezerwowego, a następnie w czerwcu dowódcą Stepowego Okręgu Wojskowego, którego zadaniem było formowanie i szkolenie oddziałów odwodu Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej.

W lipcu 1943 roku został zastępcą dowódcy Frontu Woroneskiego, a od września dowódcą Południowouralskiego Okręgu Wojskowego, którym dowodził do 1946 roku.

W styczniu 1946 roku został komendantem Wyższego Strzelecko-Taktycznego Kursu Doskonalącego Dowódców „Wystrzał” im. Szaposznikowa, stanowisko to zajmował do śmierci.

Zmarł w Moskwie.

Awanse

  • gen. lejtn. (1940)
  • gen. płk (1943)

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ W Łotewskiej Encyklopedii Radzieckiej (Latvijas padomju enciklopēdija) podane jest nazwisko Mārtiņš Reiters.
  2. ↑ Według kalendarza juliańskiego urodził się 12 kwietnia 1886 roku.

Bibliografia

  • Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 189–190. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
  • М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 607. (ros.).