W dzisiejszym świecie Maki Ishii zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Maki Ishii stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Opinie na ten temat są zróżnicowane i często spolaryzowane, co pokazuje wagę i złożoność zagadnienia. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Maki Ishii, analizując jego wpływ, implikacje i możliwe rozwiązania, aby skutecznie sobie z nim poradzić. Bez względu na perspektywę, jaką mamy na Maki Ishii, kluczowe jest zrozumienie jego zakresu i możliwych sposobów radzenia sobie z nim.
| Data i miejsce urodzenia |
28 maja 1936 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
8 kwietnia 2003 |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Maki Ishii (jap. 石井 眞木 Ishii Maki; ur. 28 maja 1936 w Tokio, zm. 8 kwietnia 2003 tamże[1]) – japoński kompozytor.
Syn tancerza Baku Ishii i brat kompozytora Kana Ishii[2]. W latach 1952–1958 uczył się prywatnie u Akiry Ifukube i Tomojirō Ikenouchiego, po czym wyjechał do RFN, gdzie od 1958 do 1961 był studentem Hochschule der Künste Berlin[2]. Jego nauczycielami byli Boris Blacher i Josef Rufer[1][2]. Uczestniczył w Internationale Ferienkurse für Neue Musik w Darmstadcie[3]. Po powrocie do Japonii był jednym z pionierów muzyki awangardowej w tym kraju[2]. W 1973 roku założył zespół Tokk Ensemble, z którym odbył liczne trasy koncertowe[3].
W swojej twórczości łączył zachodnie i japońskie tradycje muzyczne[2]. Tworzył utwory orkiestrowe, m.in. Expression na orkiestrę smyczkową (1967), Kyō-ō na fortepian, orkiestrę i taśmę (1968), Kyō-sō na perkusję i orkiestrę (1969), a także muzykę kameralną, m.in. Nucleus na biwę, harfę, shakuhachi i flet (1973) i Anime amare na harfę, instrumenty perkusyjne i taśmę (1974)[2].