Macierzanka tymianek

W dzisiejszym świecie Macierzanka tymianek jest tematem o wielkim znaczeniu i dyskusji w różnych obszarach społeczeństwa. Od pracy po życie rodzinne, Macierzanka tymianek zyskał znaczące znaczenie w życiu ludzi. Wraz z postępem technologii i zmianami trendów, Macierzanka tymianek staje się aktualnym tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Macierzanka tymianek, z zamiarem lepszego zrozumienia jego wpływu na nasze życie i otaczający nas świat.

Macierzanka tymianek
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

jasnotowate

Rodzaj

macierzanka

Gatunek

macierzanka tymianek

Nazwa systematyczna
Thymus vulgaris L. 1753
Sp. pl. 2:591. 1753
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Multimedia w Wikimedia Commons

Macierzanka tymianek, tymianek właściwy[4], macierzanka zwyczajna[5] (Thymus vulgaris L.) – gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych. W naturze rośnie w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego – od Hiszpanii, poprzez południową Francję po południowe Włochy[6][7], ale został szeroko rozprzestrzeniony i rośnie zdziczały także m.in. w Grecji[7] i Turcji[8]. Występuje w formacjach zwanych garig i tomillares[5], w miejscach suchych i skalistych[7], na podłożu zwykle wapiennym[6]. Jest uprawiany w wielu regionach świata. Zawiera olejek tymiankowy o działaniu bakterio- i grzybostatycznym, wykorzystywany leczniczo. Ziele tymianku wykorzystywane jest jako przyprawa do potraw mięsnych i z roślin strączkowych, zup, sałatek, służy także do aromatyzowania napojów alkoholowych[5].

Morfologia

Pokrój
W naturze roślina trwała – półkrzew (w dolnej części pędy drewnieją) dorastająca do 20–30 cm wysokości (w klimacie chłodniejszym roślina uprawiana jest jako roczna lub krótkowieczna bylina)[5]. Łodygi są bardzo silnie rozgałęzione, zwykle prosto wzniesione, czasem rozpostarte[7], czterokątne, gęsto owłosione (szaro filcowate)[5], cała roślina ma kolor szarozielony[7].
Liście
Zimozielone[7]. Ulistnienie naprzeciwległe, krótkoogonkowe, górne prawie siedzące. Blaszka podługowatojajowata, eliptyczna do równowąskiej, długości do 1,2 cm i 0,5 cm szerokości; całobrzega, podwinięta z obu stron, gruczołkowato kropkowana, spodem białojedwabista.
Kwiaty
Drobne, krótkoszypułkowe, osadzone w nibyokółkach w kątach liści, na szczytach pędów skupionych w kuliste lub owalne główki, w dole przerywane[7]. Kielich dzwonkowaty, dwuwargowy, pokryty sztywnymi włoskami, z 10–13 żyłkami[7]. Korona dwuwargowa, z rurką krótszą od górnej wargi, biała do jasnofioletowej[7].
Owoc
Rozłupnia rozpadająca się na cztery jajowate, nieco spłaszczone rozłupki[5].
  • Pokrój
    Pokrój
  • Owłosiona łodyga
    Owłosiona łodyga
  • Liście
    Liście
  • Kwiaty
    Kwiaty

Biologia

Liczba chromosomów u podgatunku nominatywnego wynosi 2n=28, 30, zaś u podgatunku aestivus 2n=58, 60[6].

Systematyka

Gatunek typowy rodzaju macierzanka Thymus[9]. W obrębie rodzaju zaliczany do sekcji Thymus (jednej z 8 tradycyjnie wyróżnianych w rodzaju), a w jej obrębie do podsekcji Thymus (jednej z dwóch wyróżnianych w ramach sekcji), do której należy w sumie 9 gatunków[6].

W obrębie gatunku wyróżniane są dwa podgatunki[6]:

W naturze tworzy mieszańce z Thymus funkii (T. ×lainzii Sanchez Gomez, Fernandez Jimenez and Saez in Sanchez Gomez & Fernandez Jimenez), Thymus hyemalis, Thymus lacaitae (T. ×armuniae R. Morales), Thymus leptophyllus (T. ×moralesii Mateo and M. B. Crespo in Mateo), Thymus loscosii (T. ×rubioi Font Quer), Thymus mastichina (T. ×eliasii Sennen and Pau in Sennen), Thymus mastigophorus (T. ×severianoi Uribe-Echebarria), Thymus membranaceus (T. ×guerrae Saez and Sanchez Gomez in Saez, Sanchez Gomez and Morales), Thymus moroderi (T. ×carrioni Saez and Sanchez Gomez in Saez, Sanchez Gomez and Morales), Thymus piperella (T. ×josephi-ungeli Mansanet and Aguilella), macierzanką zwyczajną Thymus pulegioides (T. ×carolipaui Mateo and M. B. Crespo in Mateo), Thymus serpylloides (T. ×aitanae Mateo), Thymus zygis (T. ×monrealensis Pau ex R. Morales)[6].

Zastosowanie

  • Tymianek stosuje się jako aromatyczną przyprawę. Dodawany jest do potraw mięsnych – pieczeni, wędlin, drobiu i pasztetów, do potraw z roślin strączkowych, zup, sałatek i marynat. Wykorzystywany jest także do aromatyzowania napojów alkoholowych – wódek i ziołowych likierów (np. benedyktynki)[5].
  • Roślina lecznicza. Olejek tymiankowy ma działanie bakterio- i grzybobójcze oraz wykrztuśne. Używa się go przy kaszlu, dolegliwościach gardła (kaszel, chrypka) do poprawiania apetytu, a także trawienia[10]. Zawarte w liściach substancje wykazują również działanie przeciwutleniające[11].
  • Ze względu na swoje właściwości bakteriostatyczne olejek tymiankowy stosowany jest do przygotowania past do zębów, płukanek jamy ustnej i innych kosmetyków i preparatów do higieny osobistej[5].

Uprawa

Gatunek uprawiany jest w wielu krajach, w tym zwłaszcza w niemal całej Europie i Ameryce Północnej. Uprawy sięgają na północy nawet do 70° szerokości geograficznej (Norwegia i Islandia). Tradycyjnie największymi ośrodkami produkcji tymianku pozostawały kraje południa Europy: Hiszpania, Portugalia, Francja, Włochy, Grecja, Bułgaria, ale też Niemcy. Na kontynencie północnoamerykańskim obszary koncentrują się w Kalifornii[5].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ Thymus vulgaris, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 485. ISBN 83-214-1305-6.
  5. ↑ a b c d e f g h i Marian Rejewski: Rośliny przyprawowe i używki roślinne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1992, s. 162-164. ISBN 978-83-09-01484-3.
  6. ↑ a b c d e f Ramon Morales: The history, botany and taxonomy of the genus Thymus. W: Thyme. Elisabeth Stahl-Biskup, Francisco Saez (red.). London, New York: Taylor & Francis, 2002, s. 1-43. ISBN 0-415-28488-0.
  7. ↑ a b c d e f g h i Marjorie Blamey, Wild flowers of the Mediterranean, Christopher Grey-Wilson (red.), London: A & C Black, 2004, s. 398, ISBN 0-7136-7015-0.
  8. ↑ Musa Özcan, Jean-Claude Chalchat. Aroma profile of Thymus vulgaris L. growing wild in Turkey. „Bulg. J. Plant Physiol”. 30, 3-4, s. 68-73, 2004. 
  9. ↑ Thymus. Index Nominum Genericorum (ING) . Smithsonian Institution. .
  10. ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
  11. ↑ Remigius Chizzola. Antioxidative Properties of Thymus vulgaris Leaves: Comparison of Different Extracts and Essential Oil Chemotypes. „J. Agric. Food Chem.”. 56. 16. s. 6897–6904.